«Ένα κρυφό σύμπαν πόνου»: τα παιδιά των Παλαιστινίων που στέλνονται στη φυλακή

Το δημοσίευμα είναι παλιό ... αυτό δε σημαίνει ότι συμβαίνει μέχρι σήμερα. Το βρήκα στον GUARDIAN. Πριν ξεκινήσει ο νέος κύκλος αίματος. Αξίζει να το διαβάσετε. Θα σας βοηθήσει πιστεύω να κατανοήσετε τι συμβαίνει.

Μια νύχτα του 2005, ισραηλινοί στρατιώτες ήρθαν για τον έφηβο γιο της Huda Dahbour. Έλειψε για ενάμιση χρόνο. Η ζημιά που έγινε στην οικογένειά τους – και σε τόσους άλλους σαν κι αυτούς – ήταν ανυπολόγιστη

από Nathan Thrall

Η Ούντα Dahbour ήταν 35 ετών όταν μετακόμισε με τον σύζυγό της και τα τρία παιδιά της στη Δυτική Όχθη τον Σεπτέμβριο του 1995. Ήταν η δεύτερη επέτειος των συμφωνιών του Όσλο, οι οποίες δημιούργησαν θύλακες παλαιστινιακής αυτοδιοίκησης στα κατεχόμενα εδάφη. Η Ιερουσαλήμ ήταν ακόμα σχετικά ανοιχτή όταν έφτασαν στο East Sawahre, μια γειτονιά λίγο έξω από τις περιοχές της Ιερουσαλήμ που το Ισραήλ είχε προσαρτήσει το 1967. Η Ούντα ήταν σε θέση να στείλει τα παιδιά της στο σχολείο μέσα στην πόλη. Ήταν κάτω των 12 ετών και το Ισραήλ τους επέτρεψε να εισέλθουν χωρίς ειδική μπλε ταυτότητα. Αλλά με την πάροδο του χρόνου οι περιορισμοί αυξήθηκαν και από τη μια μέρα στην άλλη η Ιερουσαλήμ ήταν κλειστή για τους Παλαιστίνιους με σημεία ελέγχου, οδοφράγματα και αυστηρότερο καθεστώς αδειών. Σε μια περίπτωση, το σχολικό λεωφορείο εμποδίστηκε να φέρει τους μαθητές στο σπίτι τους στο Sawahre. Η Ούντα και οι μισοί γονείς της γειτονιάς πέρασαν το απόγευμα ψάχνοντας για τα παιδιά τους, τα οποία τελικά εμφανίστηκαν κατά τη δύση του ηλίου, αφού περπάτησαν αρκετές ώρες. Η Ούντα τους έβγαλε αμέσως από τα σχολεία τους στην Ιερουσαλήμ.

 

Ήταν μια μοιραία απόφαση. Μέχρι τότε, ο μεγαλύτερος γιος της, ο Χαντί, είχε ανταποκριθεί στη σημασία του ονόματός του – «ήρεμος». Ήταν ένα ήσυχο αγόρι που σπάνια έμπλεκε σε μπελάδες. Αυτό άλλαξε όταν έπρεπε να ξεκινήσει ένα νέο σχολείο, αυτό στο Abu Dis, το οποίο ήταν το κέντρο του Πανεπιστημίου al-Quds και ο τόπος συχνών συγκρούσεων μεταξύ της τοπικής νεολαίας και των ισραηλινών στρατιωτών. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης ιντιφάντα, της αιματηρής παλαιστινιακής εξέγερσης του 2000-2005 ενάντια στην κατοχή, το Ισραήλ απέκοψε τον Abu Dis από την Ιερουσαλήμ ανεγείροντας ένα τσιμεντένιο τείχος ύψους 8 μέτρων, το «διαχωριστικό τείχος». Ήταν μια καταστροφή για το Abu Dis, του οποίου οι επιχειρήσεις βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό σε πελάτες από την πόλη. Τα καταστήματα έκλεισαν, οι αξίες της γης μειώθηκαν κατά περισσότερο από το ήμισυ, οι τιμές ενοικίασης σχεδόν κατά το ένα τρίτο και όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να μετακομίσουν έφυγαν.

Ισραηλινά στρατεύματα στάθμευαν έξω από το σχολείο του Χαντί σχεδόν κάθε μέρα. Για την Ούντα, η παρουσία τους φαινόταν σχεδιασμένη για να προκαλέσει τους φοιτητές, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να συλλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερους από αυτούς. Οι στρατιώτες τους σταματούσαν κατά την έξοδό τους από τις τάξεις, τους παρέτασσαν στον τοίχο, τους υπέβαλαν σε ελέγχους και μερικές φορές τους χτυπούσαν επίσης.

Στη δουλειά της ως γιατρός με την UNRWA, την υπηρεσία αρωγής και εργασίας του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, η Ούντα είδε πράγματα που την έκαναν να φοβάται για τους γιους της. Είχε δει έναν στρατιώτη να πυροβολεί ένα αγόρι που πέταξε μια πέτρα σε ένα τανκ. Οι στρατιώτες την εμπόδισαν να πάει να τον βοηθήσει καθώς έπεφτε στο έδαφος. Στο σπίτι της στο Sawahre, ακούγοντας τις νυχτερινές ειδήσεις για τις δολοφονίες και το κλείσιμο της Δυτικής Όχθης, δυσκολευόταν να κοιμηθεί. Ήξερε ότι ο Χαντί πετούσε πέτρες.

Το άγχος άρχισε να εμφανίζεται στο σώμα της. Ξεκίνησε με πονοκεφάλους που έγιναν σοβαροί. Στη συνέχεια, στη δουλειά μια μέρα είχε την αίσθηση του κρύου υγρού μέσα στο κεφάλι της. Είχε διπλή όραση και δυσκολία στο περπάτημα. Όταν γύρισε σπίτι, πήρε έναν υπνάκο και ξύπνησε 24 ώρες αργότερα. Η Ούντα κατάλαβε ότι ήταν σε κώμα, ένα σημάδι ότι μπορεί να είχε εγκεφαλική αιμορραγία.

Χρειαζόταν μια εγχείρηση, αλλά τα παλαιστινιακά νοσοκομεία στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ δεν ήταν εξοπλισμένα για να την εκτελέσουν. Δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά τη θεραπεία στο Ισραήλ. Τελικά, έλαβε μια επιστολή από την Παλαιστινιακή Αρχή – από τον ίδιο τον Γιάσερ Αραφάτ – που υποσχόταν να καλύψει το 90% των 50.000 σέκελ (τότε περίπου 6.000 λίρες) σε έξοδα, και τα μετέφερε στο νοσοκομείο Hadassah στην Ιερουσαλήμ.

 

Η χειρουργική επέμβαση ήταν επιτυχής, αλλά το άγχος που πιθανώς είχε προκαλέσει την αιμορραγία εντάθηκε. Μια Κυριακή του Μαΐου του 2004, όταν ο Χαντί ήταν 15 ετών, αυτός και οι φίλοι του πυροβολήθηκαν από την ισραηλινή συνοριακή αστυνομία. Αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν στην ισραηλινή ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων B'Tselem και στο πρακτορείο ειδήσεων AFP ότι τα αγόρια δεν είχαν λάβει μέρος σε εχθροπραξίες. Ο Χαντί είπε στη μητέρα του ότι είχαν μιλούσαν για τη δουλειά τους, πίνοντας κόκα κόλα, όταν οι στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν εναντίον τους. Μία από τις σφαίρες χτύπησε τον φίλο του Χαντί, ο οποίος καθόταν ακριβώς δίπλα του. Το αγόρι σκοτώθηκε αμέσως.

Μετά από αυτό, ο Χάντι αντιμετώπισε τους στρατιώτες με νέα αποφασιστικότητα. Η Ούντα έβλεπε αυτόν και τους φίλους του στο δρόμο, αναγνωρίζοντάς τον παρά το ασπρόμαυρο kaffiyeh που κάλυπτε το πρόσωπό του. Κράτησε αποστάσεις, όμως, μη θέλοντας οι στρατιώτες να δουν ότι ήταν η μητέρα του, ώστε να μάθουν πού ζούσε και στη συνέχεια να έρθουν στο σπίτι τους για να τον συλλάβουν τη νύχτα. Αλλά λιγότερο από ένα χρόνο μετά τον πυροβολισμό του φίλου του Χαντί, ισραηλινά τζιπ και τεθωρακισμένα οχήματα περικύκλωσαν το σπίτι της Ούντα στη 1.30 π.μ. Τα στρατεύματα πλησίασαν από όλες τις πλευρές και χτύπησαν δυνατά την πόρτα. Η Χούντα ήξερε γιατί είχαν έρθει.

Η Ούντα ήθελε να καθυστερήσει το αναπόφευκτο, να έχει μερικά δευτερόλεπτα ακόμα με το αγόρι της, οπότε αγνόησε το χτύπημα, ανοίγοντας την πόρτα μόνο όταν οι στρατιώτες άρχισαν να την κλωτσούν. Είχαν τα όπλα τους προτεταμένα πάνω της καθώς ρωτούσε ήσυχα τι ήθελαν, με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό της.

«Θέλουμε τον Χάντι», είπε ένας από τους στρατιώτες. Η Ούντα απαίτησε να μάθει την κατηγορία. «Ο γιος σου ξέρει», της είπαν.

«Είμαι η μητέρα του. Θέλω να μάθω», είπε. Την αγνόησαν.

Ο μικρότερος αδελφός του Χαντί, Ahmad, ο οποίος ήταν 13 ετών, ήρθε μαζί της καθώς οδηγούσε το δρόμο προς το δωμάτιο του Hadi. Ο Αχμάντ είπε στη μητέρα του να μην κλαίει. θα δυσκόλευε μόνο τον Χάντι. Η Ούντα προσπάθησε να συγκρατήσει τον φόβο της, γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να σταματήσουν τους στρατιώτες από το να πάρουν τον Χαντί θα μπορούσε να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο. Φαντάστηκε ότι τον σκότωσαν εκεί μπροστά της, λέγοντας ότι ήταν σε αυτοάμυνα.

Η Ούντα ήθελε να αγκαλιάσει τον γιο της, αλλά ήξερε ότι αν τον άγγιζε θα κατέρρεε. Ζήτησε από τους στρατιώτες να τον αφήσουν να πάρει ένα χειμωνιάτικο παλτό. Έκανε ακόμα κρύο. Πού θα μπορούσε να τον βρει, ήθελε να μάθει. Της είπαν να έρθει να τον δει το πρωί στον κοντινό οικισμό Ma'ale Adumim. Τους είδε να βάζουν χειροπέδες γύρω από τους καρπούς του, σπρώχνοντάς τον έξω από την πόρτα και μέσα από τον κήπο προς ένα από τα τζιπ. Ένιωθε σαν η καρδιά της να είχε φύγει μαζί του.

Για δύο εβδομάδες, η Ούντα οδηγούσε από το ένα κέντρο κράτησης στο άλλο αναζητώντας τον Χαντί, από το Ma'ale Adumim στη φυλακή Ofer στο ρωσικό συγκρότημα στην Ιερουσαλήμ στο μπλοκ εποικισμού Gush Etzion, χρησιμοποιώντας την άδεια εργασίας της UNWRA για να περάσει από σημεία ελέγχου και να εισέλθει σε οικισμούς απαγορευμένους για τους περισσότερους Παλαιστίνιους. Αλλά δεν είδε ποτέ τον Χάντι και δεν μπόρεσε να μάθει πού τον κρατούσαν. Δεν μπορούσε να φάει, δεν μπορούσε να κοιμηθεί, δεν μπορούσε να γελάσει, δεν μπορούσε να χαμογελάσει. Δεν μπορούσε να αφήσει τον εαυτό της να ετοιμάσει κανένα από τα πιάτα που άρεσαν στον Χαντί. Δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι της ή να πάει οπουδήποτε θα μπορούσε να αναγκαστεί να συνεχίσει μια κανονική συζήτηση, σαν να μην ήταν σε βαθιά θλίψη, σαν να μην είχε φύγει ο Χάντι.

Η Ούντα προσέλαβε έναν Παλαιστίνιο δικηγόρο, ο οποίος χρέωσε 3.000 δολάρια, αλλά μου είπε ότι ο Ismail, ο σύζυγός της, αρνήθηκε να πληρώσει. Κατηγόρησε τον Χαντί και την Ούντα για τη σύλληψη. Γιατί ο Χάντι είχε βγει έξω πετώντας πέτρες και δεν ήταν στο σχολείο; Γιατί δεν τον είχε σταματήσει;

Αυτό ήταν περισσότερο από ό, τι μπορούσε να αντέξει η Ούντα.

Η Ούντα είχε συναντήσει τον Ismail στην Τύνιδα, λίγο μετά την ολοκλήρωση της ιατρικής σχολής στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού. Ο πατέρας της της είχε προτείνει να ενταχθεί στην Ερυθρά Ημισέληνο στην Τυνησία, όπου ο θείος της, ο οποίος ήταν ανώτερος αξιωματούχος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), θα μπορούσε να τη φροντίσει. Το αρχηγείο της PLO ήταν στην Τύνιδα εκείνη την εποχή, αφού η οργάνωση είχε αναγκαστεί να φύγει από το Λίβανο το 1982.

 

Ο Ισμαήλ είχε έρθει στην κλινική της με αμυγδαλίτιδα κατά τη διάρκεια επίσκεψης από τη Μόσχα, όπου ολοκλήρωνε το διδακτορικό του στις διεθνείς σχέσεις. Ήταν επίσης επικεφαλής της παλαιστινιακής φοιτητικής ένωσης εκεί, μια γρήγορη διαδρομή προς την εθνική πολιτική ηγεσία, και ήταν στην Τύνιδα για μια συνάντηση ακτιβιστών φοιτητικών ενώσεων από όλο τον κόσμο. Πέντε χρόνια μεγαλύτερος από την Ούντα, ο Ismail έμοιαζε λίγο με ήρωα σε ταινία δράσης, με μια χαίτη από δασύτριχα, αμμώδη καστανά μαλλιά και ένα παχύ μουστάκι.

Η Ούντα είχε τρεις προϋποθέσεις για κάθε πιθανό σύντροφο: έπρεπε να είναι μορφωμένος, μέλος της φατρίας Φατάχ της PLO – που για εκείνη σήμαινε ένα άτομο μετριοπαθές, όπως ο πατέρας της – και, σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους άνδρες που γνώριζε, να μην πτοείται από μια επιτυχημένη, έξυπνη γυναίκα. Συγκεκριμένα, αυτό περιελάμβανε την υποστήριξη του σχεδίου της να επιστρέψει στην ιατρική σχολή για να πάρει ειδικότητα. Ο Ισμαήλ απαντούσε και στις τρεις. Αρραβωνιάστηκαν πέντε ημέρες μετά τη συνάντησή τους και στη συνέχεια ο Ισμαήλ επέστρεψε στη Μόσχα. Η Ούντα τον ακολούθησε τον επόμενο χρόνο, ζώντας στους κοιτώνες του πανεπιστημίου. Αγαπούσε τη Μόσχα και τον ρωσικό πολιτισμό και εντυπωσιάστηκε από το πόσο εγγράμματοι και μορφωμένοι ήταν οι άνθρωποι.

 

Αφού έμαθε ρωσικά, άρχισε να σπουδάζει παιδιατρική, αλλά σύντομα έμεινε έγκυος και αυτό την άλλαξε με τρόπους που δεν περίμενε. Δεν άντεχε άλλο να βλέπει και ν’ ακούει τα παιδιά που πονούσαν. Η Ούντα ήταν έτοιμη να αλλάξει ειδικότητα όταν ο Ισμαήλ έμαθε ότι ο Αραφάτ τον είχε διορίσει σε διπλωματική θέση στο Βουκουρέστι. Μίλησε με έναν από τους δασκάλους της για να μείνει μόνη της στη Μόσχα για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της. Ο δάσκαλος συμβούλεψε να μην το κάνει: ο σύζυγος και η σύζυγος είναι σαν μια βελόνα και μια κλωστή, είπε – όπου πηγαίνει η βελόνα, πρέπει να ακολουθεί η κλωστή.

Στο Βουκουρέστι, η Ούντα έπρεπε να ξεκινήσει ξανά, μαθαίνοντας ρουμανικά και κάνοντας αίτηση σε μια νέα ιατρική σχολή. Το πήρε ως ευκαιρία να αλλάξει την ειδικότητά της στην ενδοκρινολογία. Απολάμβανε τη λογική και την κριτική συλλογιστική που συνεπαγόταν η πειθαρχία και, πιο πρακτικά, πίστευε ότι δεν θα υπήρχε επείγουσα εργασία, έτσι ώστε μετά τη γέννηση του παιδιού της να μην καλείται μακριά τη νύχτα.

Ονόμασαν την κόρη τους Hiba, "δώρο". Η γέννηση άσκησε πίεση στο γάμο. Η Hiba ήταν δύσκολη, έκλαιγε όλη την ώρα και η Ούντα είπε ότι έλαβε ελάχιστη υποστήριξη ή συμπάθεια από τον Ismail. Μόνη της φρόντιζε και περιποιούνταν τη Hiba, σπούδαζε ενδοκρινολογία, σέρβιρε φαγητό σε φτωχούς Παλαιστίνιους φοιτητές στη Ρουμανία και διοργάνωνε δείπνα για διπλωμάτες, επισκεπτόμενη Παλαιστίνιους και Ρουμάνους αξιωματούχους.

Λίγους μήνες μετά τη γέννηση της Hiba, η Ούντα έμεινε ξανά έγκυος. Μέχρι το τέλος του τρίτου τριμήνου της, είχε εξαντληθεί από ένα χρόνο καταπραϋντικού κλάματος της Hiba, οπότε επέλεξε ένα φιλόδοξο όνομα για το δεύτερο μωρό - Χαντί, "ήρεμο". Ταξίδεψε στη Συρία για να γεννήσει, όπου είχε την υποστήριξη της οικογένειάς της. Πίσω στο σπίτι, θυμάται, ο Ισμαήλ υποστήριξε ότι το άγχος ήταν δικό της δημιούργημα: ήταν αυτή που επέλεξε να μείνει στην ιατρική σχολή ενώ μεγάλωνε δύο μικρά παιδιά που είχαν μόλις ένα χρόνο διαφορά. Αν ήθελε να ακολουθήσει την ειδικότητά της, δεν είχε αντίρρηση. Αλλά δεν θα βοηθούσε με το μαγείρεμα, τη φροντίδα των παιδιών ή τη φιλοξενία. Ήταν ελεύθερη να μελετήσει όταν όλα αυτά γίνονταν.

Με κάποιο τρόπο τα κατάφερε, μαθαίνοντας ρουμανικά, ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή της, μεγαλώνοντας τα παιδιά της, διοργανώνοντας δείπνα και αποκτώντας ακόμη και ένα τρίτο παιδί, τον Ahmad, το 1991. Αν και εξαντλημένη και δυστυχισμένη στο γάμο της, φαινόταν τυχερή και ικανοποιημένη: μια επιτυχημένη γιατρός με διακεκριμένο σύζυγο και τρία μικρά παιδιά.

Αφού το Ισραήλ και η PLO υπέγραψαν τις συμφωνίες του Όσλο το 1993, χιλιάδες εξόριστα στελέχη της PLO μπόρεσαν να επιστρέψουν στις νέες αυτόνομες περιοχές. Αν και η Ούντα δεν ήταν επιλέξιμη να πάει μόνη της, καθώς δεν είχε εργαστεί για την PLO, θα μπορούσε να το κάνει με τον Ismail. Αλλά δεν ήθελε να φύγει από το Βουκουρέστι, μια κομψή πρωτεύουσα δίπλα στο ποτάμι με κτίρια Beaux-Arts, που ονομάστηκε το Παρίσι της ανατολής. Απολάμβανε τη ζωή ενός διπλωμάτη. Ωστόσο, η Ούντα επέμενε να φύγει. Ήξερε πώς λειτουργούσε το Ισραήλ, είπε: αν δεν πήγαιναν τώρα, δεν θα τους επιτρεπόταν να εισέλθουν στην Παλαιστίνη αργότερα. Ιδιωτικά, είχε έναν άλλο λόγο για να θέλει να πάει. Ονειρευόταν να γεννήσει ένα παιδί σε παλαιστινιακό έδαφος. Αυτή ήταν η ευκαιρία της να ξαναφυτέψει έναν σπόρο στη γη από την οποία είχε ξεριζωθεί η οικογένειά της μισό αιώνα νωρίτερα.

Έφθασαν τον Σεπτέμβριο του 1995. Ένα χρόνο αργότερα, το Ισραήλ σταμάτησε την είσοδο προσωπικού της PLO. Η Ούντα γέννησε το τέταρτο παιδί τους, ονομάζοντας το κορίτσι Lujain, που σημαίνει «ασημένιο» και προήλθε από τον εναρκτήριο στίχο ενός από τα αγαπημένα της τραγούδια από την Fairuz, την εμβληματική Λιβανέζα τραγουδίστρια. Ήταν το αποκορύφωμα αυτού που ονομάστηκε ειρηνευτική διαδικασία. Ο πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν είχε μόλις συνάψει τη δεύτερη συμφωνία του Όσλο, γνωστή ως Όσλο ΙΙ, η οποία οριοθετούσε όλες τις νησίδες περιορισμένης παλαιστινιακής αυτονομίας στα κατεχόμενα εδάφη. Η Ούντα ένιωθε ότι δεν είχε νόημα.

Ο Ράμπιν τόνισε ότι δεν θα υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, πρωτεύουσα στην Ιερουσαλήμ, περισσότεροι οικισμοί προσαρτημένοι στην Ιερουσαλήμ, περισσότεροι οικισμοί στη Δυτική Όχθη και ότι το Ισραήλ δεν θα αποσυρθεί ποτέ πίσω από τα σύνορα που είχε πριν από τον πόλεμο του 1967, παρόλο που αποτελούσαν το 78% της ιστορικής Παλαιστίνης. Κάπου μέσα στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα – ή το τμήμα της που το Ισραήλ δεν είχε εγκαταστήσει, προσαρτήσει ή παραμερίσει για μόνιμο στρατιωτικό έλεγχο – οι Παλαιστίνιοι θα λάμβαναν «λιγότερο από ένα κράτος», όπως το ονόμασε ο Rabin. Αλλά ακόμη και αυτά τα ψίχουλα ήταν πάρα πολλά για ορισμένους Ισραηλινούς: ο Ράμπιν δολοφονήθηκε από έναν ορθόδοξο εβραίο εθνικιστή λίγο περισσότερο από ένα μήνα αφότου η Ούντα και ο Ισμαήλ και τα παιδιά τους πέρασαν στη Δυτική Όχθη. Ακούγοντας τα νέα στο σπίτι του στη Γάζα, ο Αραφάτ έκλαψε.

Οι Παλαιστίνιοι που ήρθαν στα κατεχόμενα εδάφη σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας του Όσλο ήταν γνωστοί ως επαναπατριζόμενοι. Η Ούντα σκέφτηκε ότι η ετικέτα ήταν ανόητη. Ήταν πρόσφυγας στη Συρία, ομογενής όταν ζούσε για λίγο με τους γονείς της στον Κόλπο, μετανάστρια στη Ρουμανία και τώρα επαναπατρισμένη. Ήταν σε παλαιστινιακή γη, αλλά σε τι είχε επιστρέψει; Όχι σε κάτι που ήξερε η ίδια ή ο πατέρας ή ο θείος ή η γιαγιά της. Δεν επετράπη στον σύζυγο της Ούντα να επιστρέψει στο σπίτι της οικογένειάς του στο Jabal Mukaber, επειδή ήταν εντός της προσαρτημένης Ιερουσαλήμ. Αυτός και η Huda μετακόμισαν σε τμήμα του γειτονικού Sawahre, λίγο έξω από τα όρια του δήμου. Το Sawahre και το Jabal Mukaber ήταν κάποτε ένα ενιαίο χωριό, αλλά, μετά το Όσλο, οι Παλαιστίνιοι από το ανατολικό Sawahre χρειάζονταν άδειες για να επισκεφθούν τους συγγενείς τους στο Jabal Mukaber, ακόμη και να θάψουν τους νεκρούς τους στο νεκροταφείο. Αργότερα ο διαχωριστικός τοίχος διέτρεχε τη μέση του Sawahre.

Η Ούντα ένιωθε εκτός τόπου εκεί. Οι χωρικοί της φαίνονταν σκληροτράχηλοι, σαν να βγήκαν από άλλη εποχή. Η διάλεκτός τους ήταν δύσκολο για εκείνη να καταλάβει και ντρεπόταν να μην κατανοήσει τη βασική ομιλία των συμπατριωτών της Παλαιστινίων. Οι γείτονές της την χτύπησαν επίσης σκληρά. Ήταν άνθρωποι των βουνών, που δεν έμοιαζαν καθόλου με τους κοσμοπολίτες κατοίκους των πόλεων που είχε ακούσει από τη γιαγιά της, η οποία είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει την παραλιακή πόλη της Χάιφα το 1948. Ακόμη και η ίδια η Χάιφα, όταν τελικά μπόρεσε να την επισκεφθεί, δεν είχε καμία ομοιότητα με τις περιγραφές της γιαγιάς της.

Ως επιστρέφουσα, η Ούντα ένιωθε μια αυξανόμενη απόσταση από την κοινωνία γύρω της. Οι επαναπατριζόμενοι που είχαν έρθει με τον Αραφάτ κατέλαβαν τις ανώτερες θέσεις στη νέα αρχή, τη sulta, εις βάρος των ντόπιων Παλαιστινίων που είχαν ηγηθεί της πρώτης ιντιφάντα. Μόνο χάρη στη θυσία του τοπικού πληθυσμού, των «μυημένων», οι ξένοι μπόρεσαν να επιστρέψουν. Αλλά οι ζωές των μυημένων χειροτέρεψαν μόνο μετά το Όσλο. Εκτός από τους μεγαλύτερους περιορισμούς στις μετακινήσεις, η απασχόληση έπεσε κατακόρυφα καθώς το Ισραήλ αντικατέστησε τους Παλαιστίνιους εργάτες με ξένους εργάτες, που στρατολογήθηκαν κυρίως από την Ασία. Ένα χρόνο μετά την άφιξη της Ούντα, σχεδόν ένας στους τρεις Παλαιστίνιους ήταν άνεργος. Σχεδόν κάθε επαναπατριζόμενος, αντίθετα, είχε δουλειά στο επεκτεινόμενο πελατειακό δίκτυο του Αραφάτ.

Οι απλοί άνθρωποι άρχισαν να δυσανασχετούν με τους επαναπατριζόμενους, θεωρώντας τους υπεύθυνους για τους περιορισμούς του Όσλο, τη συνεργασία των παλαιστινιακών υπηρεσιών ασφαλείας με το Ισραήλ και τη διαφθορά της σούλτας. Οι κοντά στον Αραφάτ τσέπωσαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια δημόσιου χρήματος, μεγάλο μέρος του οποίου διοχετεύτηκε μέσω τραπεζικού λογαριασμού στο Τελ Αβίβ, και μερικοί επωφελήθηκαν ακόμη και από την κατασκευή οικισμών. Ο Αραφάτ προσπάθησε να ξεκαθαρίσει το θέμα. Κάποτε είπε στο γραφείο του ότι μόλις είχε λάβει ένα τηλεφώνημα από τη σύζυγό του που ανέφερε έναν κλέφτη στο σπίτι. Τη διαβεβαίωσε ότι ήταν αδύνατο γιατί όλοι οι κλέφτες κάθονταν εκεί μαζί του.

Πέρα από τα αστεία, ο Αραφάτ ήξερε ότι απειλούνταν από τη γενικευμένη δυστυχία με το Όσλο – και με το αυταρχικό καθεστώς που είχε δημιουργήσει. Όταν 20 εξέχουσες προσωπικότητες υπέγραψαν μια αναφορά κατά της «διαφθοράς, της εξαπάτησης και του δεσποτισμού» της sulta, περισσότεροι από τους μισούς από αυτούς κρατήθηκαν, ανακρίθηκαν ή τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό. Άλλοι ξυλοκοπήθηκαν ή πυροβολήθηκαν στα πόδια.

Η Ούντα προβληματίστηκε περισσότερο από τη συνεργασία ασφαλείας της sulta με το Ισραήλ. Ο Ισμαήλ εργάστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο, βασιζόμενο σε ένα ευρύ δίκτυο πληροφοριοδοτών, επέβλεπε την παρακολούθηση και τη σύλληψη των Παλαιστινίων που συνέχισαν να αντιστέκονται στην ισραηλινή κατοχή. Η Ούντα τρομοκρατήθηκε από το πόσοι Παλαιστίνιοι πρόδιδαν ο ένας τον άλλον. Ακόμη και μεταξύ του προσωπικού της στην κλινική της UNRWA, υπήρχαν πληροφοριοδότες που ανέφεραν τους συναδέλφους τους, γεγονός που οδήγησε σε επισκέψεις και ανάκριση από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Ωστόσο, η Ούντα αρνήθηκε να αλλάξει τη συμπεριφορά της ή να λογοκρίνει τον εαυτό της, παραμένοντας προκλητικά πολιτική στη δουλειά. Για εκείνη, η δουλειά στην UNRWA δεν ήταν ποτέ μόνο ανθρωπιστική. Ήταν πάντα εθνικιστική, επίσης. Η θεραπεία των προσφύγων σήμαινε ότι έκανε κάτι για τον λαό της.

Η σύλληψη του Χαντί έφερε το γάμο σε οριακό σημείο. Αν ο Ισμαήλ αρνιόταν να πληρώσει για δικηγόρο, η Ούντα ένιωθε ότι δεν ήταν πλέον πρόθυμος να ενεργήσει ως πατέρας και δεν τον ήθελε πλέον στη ζωή της. Παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το Κοράνι στο οποίο η Khader, μία υπηρέτης του Θεού, χωρίζει με τον Μωυσή, ζήτησε διαζύγιο. Αν αρνηθείς να το παραχωρήσεις, είπε, θα πω σε όλους ότι δεν είσαι πατριώτης και δεν θα υποστηρίξεις τον γιο σου. Η Ούντα είδε ότι τον είχε τρομάξει και ο Ισμαήλ συμφώνησε να της δώσει το διαζύγιο.

Μετά από δύο εβδομάδες, ο δικηγόρος τηλεφώνησε για να πει ότι ο Χαντί κρατείται σε κέντρο κράτησης στο Gush Etzion, νότια της Βηθλεέμ, και σύντομα θα έχει ακρόαση στο στρατοδικείο στη φυλακή Ofer, μεταξύ Ιερουσαλήμ και Ραμάλας. Ήταν τυχερή που άκουσε νέα τόσο νωρίς, της είπαν. Άλλοι γονείς περίμεναν τρεις, τέσσερις και πέντε μήνες πριν τα παιδιά τους οδηγηθούν σε δίκη και μπορέσουν να τα δουν.

Η Ούντα έλαβε οδηγίες να έρθει νωρίς για ενδελεχή έλεγχο ασφαλείας. Αφού περίμενε αρκετές ώρες, μπήκε σε μια στριμωγμένη αίθουσα δικαστηρίου. Μόνο ο στρατιωτικός δικαστής, ο εισαγγελέας, ο Χαντί, ο δικηγόρος του, ένας μεταφραστής και μερικοί στρατιώτες και αξιωματικοί ασφαλείας ήταν παρόντες. Οι πιθανότητες να απελευθερωθεί ο Χάντι ήταν ανύπαρκτες. Το ποσοστό καταδίκης του στρατοδικείου ήταν 99,7%. Για τα παιδιά που κατηγορούνται ότι πετούσαν πέτρες, το ποσοστό ήταν ακόμη υψηλότερο: από τα 835 παιδιά που κατηγορήθηκαν στα έξι χρόνια μετά τη σύλληψη του Χάντι, 834 καταδικάστηκαν, σχεδόν όλα από τα οποία εξέτισαν χρόνο στη φυλακή. Εκατοντάδες από αυτούς ήταν μεταξύ 12 και 15 ετών.

 

Λίγο πριν ξεκινήσει η ακροαματική διαδικασία, η Ούντα έμαθε ότι ο Χάντι είχε ομολογήσει ότι πετούσε πέτρες και έγραφε αντικατοχικά γκράφιτι. Της είπαν ότι απαγορευόταν να μιλήσει στον Χάντι ή να προσπαθήσει να τον αγγίξει – ο δικαστής θα την πέταγε έξω αν προσπαθούσε. Όταν ο Χάντι οδηγήθηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου, ήταν αλυσοδεμένος στο πόδι με έναν άλλο κρατούμενο. Η Ούντα κατάφερε να παραμείνει σιωπηλή, αλλά λαχάνιασε καθώς είδε ένα μεγάλο σημάδι εγκαύματος στο πρόσωπό του. Κλαίγοντας τώρα, η Ούντα σηκώθηκε και μέσω του μεταφραστή απαίτησε να σταματήσει η διαδικασία. Ήταν γιατρός, είπε, και μπορούσε να δει ότι ο γιος της είχε βασανιστεί.

Ο ισραηλινός στρατιωτικός δικαστής της γάβγισε για να ησυχάσει και να καθίσει πίσω. Η Ούντα αρνήθηκε, επιμένοντας ότι ο Χάντι έπρεπε να σηκώσει το πουκάμισό του και να κατεβάσει το παντελόνι του, ώστε το δικαστήριο να δει ότι η ομολογία του είχε αποσπάσει με βασανιστήρια. Ο δικαστής το επέτρεψε. Το σώμα του Χάντι ήταν καλυμμένο με μώλωπες, σαν να είχε χτυπηθεί με γκλομπ. Η Ούντα φώναξε ότι οι στρατιώτες που τον βασάνισαν έπρεπε να δικαστούν. Καθώς ο δικαστής διέκοψε την ακροαματική διαδικασία, η Ούντα έσπευσε στο γιο της, αγνοώντας τις φωνές των φρουρών, και έδωσε στον Χάντι την αγκαλιά που είχε καταστείλει τη νύχτα της σύλληψής του. Φανταζόταν ότι θα μπορούσε να τον ζεστάνει με την αγκαλιά της, πριν από την παραμονή του στο κρύο κελί της φυλακής. Ο δικαστής είπε: αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άγγιζε τον γιο της μέχρι να αφεθεί ελεύθερος.

Ο δικηγόρος του Χάντι, ο οποίος ενθάρρυνε την οικογένεια να λάβει οποιαδήποτε συμφωνία προσφερόταν, υπέβαλε πρόταση για 19 μήνες φυλάκισης, με μείωση σε 16 μήνες έναντι αμοιβής 3.000 σέκελ και στη συνέχεια περίπου 360 λιρών. Η ποινή ήταν ελαφρύτερη από εκείνη που έλαβαν μερικοί από τους φίλους και τους συμμαθητές του Χάντι. Περίπου 20 από αυτούς, ηλικίας από 12 έως 16 ετών, είχαν συλληφθεί ταυτόχρονα. Ορισμένοι από τους μαθητές είχαν μπλε ταυτότητες, σε αντίθεση με τον Χάντι. Αυτό τους επέτρεψε την ελευθερία κινήσεων στην Ιερουσαλήμ και σε όλο το Ισραήλ, και οι ποινές τους ήταν περίπου διπλάσιες από τις άλλες. Υπήρχε ένας όρος που συνδεόταν με τη συμφωνία του Χάντι: η Ούντα έπρεπε να αποσύρει κάθε αξίωση εναντίον των στρατιωτών που τον είχαν βασανίσει. Σε κάθε περίπτωση, είπε ο δικηγόρος, δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να διωχθούν οι στρατιώτες. Κανείς δεν θα καταθέσει εναντίον τους. Ο Χάντι πήρε τη συμφωνία.

Μεταφέρθηκε σε μια απομακρυσμένη φυλακή σκηνών στην έρημο Naqab, όπου η Ούντα τον επισκεπτόταν όσο πιο συχνά μπορούσε. Ό,τι έφερνε για τον Χάντι, το έφερνε και για τους άλλους κρατούμενους. Ήταν έφηβοι, πολλοί από αυτούς αρκετά φτωχοί. Με τον μισθό της στο UNRWA, είχε την οικονομική δυνατότητα να τους δώσει δώρα που οι γονείς τους δεν μπορούσαν. Έφερε βιβλία, ελπίζοντας ότι θα βοηθούσαν να διατηρηθεί το ηθικό των αγοριών. Οι φίλοι του Χάντι της έλεγαν τα ονόματα των κοριτσιών που αγαπούσαν και επέστρεψε με κόκκους ρυζιού που είχαν χαραχτεί με τα αρχικά των κοριτσιών. Σε μια γιορτή, έφτασε με μια ταπετσαρία ενός γαλάζιου ουρανού και αστέρια για την οροφή της σκηνής τους.

Η Ούντα περνούσε σχεδόν 24 ώρες ταξιδεύοντας για κάθε επίσκεψη 40 λεπτών. Οι συγγενείς κάθονταν στη μία πλευρά ενός γυάλινου διαχωριστικού, οι κρατούμενοι στην άλλη. Σε ορισμένους κρατούμενους δεν επιτρεπόταν η επίσκεψη από τις συζύγους ή τους γονείς τους ή τα παιδιά τους άνω των 15 ετών και σε άλλους απαγορεύονταν εντελώς οι επισκέψεις. Οι κρατούμενοι και οι συγγενείς τους μιλούσαν μεταξύ τους μέσα από μια μικρή τρύπα στο γυαλί, οι φωνές μόλις που ακούγονταν από την άλλη πλευρά. Μόνο τα μικρά παιδιά είχαν τη δυνατότητα να κάνουν σωματική επαφή. Η Ούντα παρακολουθούσε τις μητέρες να πιέζουν τα απρόθυμα αγόρια και κορίτσια να αγκαλιάσουν τους πατέρες που είχαν γίνει ξένοι. Τα παιδιά έκλαιγαν και οι πατεράδες έκλαιγαν επίσης.

Ο ενάμισης χρόνος φυλάκισης του Χάντι ήταν το δυσκολότερο χρονικό διάστημα στη ζωή του Ούντα. Άνοιξε τα μάτια της σε ένα κρυμμένο σύμπαν πόνου που άγγιξε σχεδόν κάθε παλαιστινιακό σπίτι. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση του Χάντι, μια έκθεση του ΟΗΕ διαπίστωσε ότι 700.000 Παλαιστίνιοι είχαν συλληφθεί από την έναρξη της κατοχής, που ισοδυναμεί με περίπου το 40% όλων των ανδρών και αγοριών στα εδάφη. Η ζημιά δεν ήταν μόνο για τις πληγείσες οικογένειες, καθεμία από τις οποίες θρηνεί χαμένα χρόνια και χαμένη παιδική ηλικία. Ήταν για ολόκληρη την κοινωνία, για κάθε μητέρα, πατέρα και παππού, όλοι τους ήξεραν ή θα μάθαιναν ότι ήταν αδύναμοι να προστατεύσουν τα παιδιά τους.

Αυτό είναι ένα επεξεργασμένο απόσπασμα από το A Day in the Life of Abed Salama: A Palestine Story, που δημοσιεύθηκε από τον Allen Lane στις 3 Οκτωβρίου και διατίθεται στο guardianbookshop.com