«Ένα κρυφό σύμπαν πόνου»: τα παιδιά των Παλαιστινίων που στέλνονται στη φυλακή

Το δημοσίευμα είναι παλιό ... αυτό δε σημαίνει ότι συμβαίνει μέχρι σήμερα. Το βρήκα στον GUARDIAN. Πριν ξεκινήσει ο νέος κύκλος αίματος. Αξίζει να το διαβάσετε. Θα σας βοηθήσει πιστεύω να κατανοήσετε τι συμβαίνει.

Μια νύχτα του 2005, ισραηλινοί στρατιώτες ήρθαν για τον έφηβο γιο της Huda Dahbour. Έλειψε για ενάμιση χρόνο. Η ζημιά που έγινε στην οικογένειά τους – και σε τόσους άλλους σαν κι αυτούς – ήταν ανυπολόγιστη

από Nathan Thrall

Η Ούντα Dahbour ήταν 35 ετών όταν μετακόμισε με τον σύζυγό της και τα τρία παιδιά της στη Δυτική Όχθη τον Σεπτέμβριο του 1995. Ήταν η δεύτερη επέτειος των συμφωνιών του Όσλο, οι οποίες δημιούργησαν θύλακες παλαιστινιακής αυτοδιοίκησης στα κατεχόμενα εδάφη. Η Ιερουσαλήμ ήταν ακόμα σχετικά ανοιχτή όταν έφτασαν στο East Sawahre, μια γειτονιά λίγο έξω από τις περιοχές της Ιερουσαλήμ που το Ισραήλ είχε προσαρτήσει το 1967. Η Ούντα ήταν σε θέση να στείλει τα παιδιά της στο σχολείο μέσα στην πόλη. Ήταν κάτω των 12 ετών και το Ισραήλ τους επέτρεψε να εισέλθουν χωρίς ειδική μπλε ταυτότητα. Αλλά με την πάροδο του χρόνου οι περιορισμοί αυξήθηκαν και από τη μια μέρα στην άλλη η Ιερουσαλήμ ήταν κλειστή για τους Παλαιστίνιους με σημεία ελέγχου, οδοφράγματα και αυστηρότερο καθεστώς αδειών. Σε μια περίπτωση, το σχολικό λεωφορείο εμποδίστηκε να φέρει τους μαθητές στο σπίτι τους στο Sawahre. Η Ούντα και οι μισοί γονείς της γειτονιάς πέρασαν το απόγευμα ψάχνοντας για τα παιδιά τους, τα οποία τελικά εμφανίστηκαν κατά τη δύση του ηλίου, αφού περπάτησαν αρκετές ώρες. Η Ούντα τους έβγαλε αμέσως από τα σχολεία τους στην Ιερουσαλήμ.

 

Ήταν μια μοιραία απόφαση. Μέχρι τότε, ο μεγαλύτερος γιος της, ο Χαντί, είχε ανταποκριθεί στη σημασία του ονόματός του – «ήρεμος». Ήταν ένα ήσυχο αγόρι που σπάνια έμπλεκε σε μπελάδες. Αυτό άλλαξε όταν έπρεπε να ξεκινήσει ένα νέο σχολείο, αυτό στο Abu Dis, το οποίο ήταν το κέντρο του Πανεπιστημίου al-Quds και ο τόπος συχνών συγκρούσεων μεταξύ της τοπικής νεολαίας και των ισραηλινών στρατιωτών. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης ιντιφάντα, της αιματηρής παλαιστινιακής εξέγερσης του 2000-2005 ενάντια στην κατοχή, το Ισραήλ απέκοψε τον Abu Dis από την Ιερουσαλήμ ανεγείροντας ένα τσιμεντένιο τείχος ύψους 8 μέτρων, το «διαχωριστικό τείχος». Ήταν μια καταστροφή για το Abu Dis, του οποίου οι επιχειρήσεις βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό σε πελάτες από την πόλη. Τα καταστήματα έκλεισαν, οι αξίες της γης μειώθηκαν κατά περισσότερο από το ήμισυ, οι τιμές ενοικίασης σχεδόν κατά το ένα τρίτο και όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να μετακομίσουν έφυγαν.

Ισραηλινά στρατεύματα στάθμευαν έξω από το σχολείο του Χαντί σχεδόν κάθε μέρα. Για την Ούντα, η παρουσία τους φαινόταν σχεδιασμένη για να προκαλέσει τους φοιτητές, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να συλλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερους από αυτούς. Οι στρατιώτες τους σταματούσαν κατά την έξοδό τους από τις τάξεις, τους παρέτασσαν στον τοίχο, τους υπέβαλαν σε ελέγχους και μερικές φορές τους χτυπούσαν επίσης.

Στη δουλειά της ως γιατρός με την UNRWA, την υπηρεσία αρωγής και εργασίας του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, η Ούντα είδε πράγματα που την έκαναν να φοβάται για τους γιους της. Είχε δει έναν στρατιώτη να πυροβολεί ένα αγόρι που πέταξε μια πέτρα σε ένα τανκ. Οι στρατιώτες την εμπόδισαν να πάει να τον βοηθήσει καθώς έπεφτε στο έδαφος. Στο σπίτι της στο Sawahre, ακούγοντας τις νυχτερινές ειδήσεις για τις δολοφονίες και το κλείσιμο της Δυτικής Όχθης, δυσκολευόταν να κοιμηθεί. Ήξερε ότι ο Χαντί πετούσε πέτρες.

Το άγχος άρχισε να εμφανίζεται στο σώμα της. Ξεκίνησε με πονοκεφάλους που έγιναν σοβαροί. Στη συνέχεια, στη δουλειά μια μέρα είχε την αίσθηση του κρύου υγρού μέσα στο κεφάλι της. Είχε διπλή όραση και δυσκολία στο περπάτημα. Όταν γύρισε σπίτι, πήρε έναν υπνάκο και ξύπνησε 24 ώρες αργότερα. Η Ούντα κατάλαβε ότι ήταν σε κώμα, ένα σημάδι ότι μπορεί να είχε εγκεφαλική αιμορραγία.

Χρειαζόταν μια εγχείρηση, αλλά τα παλαιστινιακά νοσοκομεία στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ δεν ήταν εξοπλισμένα για να την εκτελέσουν. Δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά τη θεραπεία στο Ισραήλ. Τελικά, έλαβε μια επιστολή από την Παλαιστινιακή Αρχή – από τον ίδιο τον Γιάσερ Αραφάτ – που υποσχόταν να καλύψει το 90% των 50.000 σέκελ (τότε περίπου 6.000 λίρες) σε έξοδα, και τα μετέφερε στο νοσοκομείο Hadassah στην Ιερουσαλήμ.

 

Η χειρουργική επέμβαση ήταν επιτυχής, αλλά το άγχος που πιθανώς είχε προκαλέσει την αιμορραγία εντάθηκε. Μια Κυριακή του Μαΐου του 2004, όταν ο Χαντί ήταν 15 ετών, αυτός και οι φίλοι του πυροβολήθηκαν από την ισραηλινή συνοριακή αστυνομία. Αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν στην ισραηλινή ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων B'Tselem και στο πρακτορείο ειδήσεων AFP ότι τα αγόρια δεν είχαν λάβει μέρος σε εχθροπραξίες. Ο Χαντί είπε στη μητέρα του ότι είχαν μιλούσαν για τη δουλειά τους, πίνοντας κόκα κόλα, όταν οι στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν εναντίον τους. Μία από τις σφαίρες χτύπησε τον φίλο του Χαντί, ο οποίος καθόταν ακριβώς δίπλα του. Το αγόρι σκοτώθηκε αμέσως.

Μετά από αυτό, ο Χάντι αντιμετώπισε τους στρατιώτες με νέα αποφασιστικότητα. Η Ούντα έβλεπε αυτόν και τους φίλους του στο δρόμο, αναγνωρίζοντάς τον παρά το ασπρόμαυρο kaffiyeh που κάλυπτε το πρόσωπό του. Κράτησε αποστάσεις, όμως, μη θέλοντας οι στρατιώτες να δουν ότι ήταν η μητέρα του, ώστε να μάθουν πού ζούσε και στη συνέχεια να έρθουν στο σπίτι τους για να τον συλλάβουν τη νύχτα. Αλλά λιγότερο από ένα χρόνο μετά τον πυροβολισμό του φίλου του Χαντί, ισραηλινά τζιπ και τεθωρακισμένα οχήματα περικύκλωσαν το σπίτι της Ούντα στη 1.30 π.μ. Τα στρατεύματα πλησίασαν από όλες τις πλευρές και χτύπησαν δυνατά την πόρτα. Η Χούντα ήξερε γιατί είχαν έρθει.

Η Ούντα ήθελε να καθυστερήσει το αναπόφευκτο, να έχει μερικά δευτερόλεπτα ακόμα με το αγόρι της, οπότε αγνόησε το χτύπημα, ανοίγοντας την πόρτα μόνο όταν οι στρατιώτες άρχισαν να την κλωτσούν. Είχαν τα όπλα τους προτεταμένα πάνω της καθώς ρωτούσε ήσυχα τι ήθελαν, με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό της.

«Θέλουμε τον Χάντι», είπε ένας από τους στρατιώτες. Η Ούντα απαίτησε να μάθει την κατηγορία. «Ο γιος σου ξέρει», της είπαν.

«Είμαι η μητέρα του. Θέλω να μάθω», είπε. Την αγνόησαν.

Ο μικρότερος αδελφός του Χαντί, Ahmad, ο οποίος ήταν 13 ετών, ήρθε μαζί της καθώς οδηγούσε το δρόμο προς το δωμάτιο του Hadi. Ο Αχμάντ είπε στη μητέρα του να μην κλαίει. θα δυσκόλευε μόνο τον Χάντι. Η Ούντα προσπάθησε να συγκρατήσει τον φόβο της, γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να σταματήσουν τους στρατιώτες από το να πάρουν τον Χαντί θα μπορούσε να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο. Φαντάστηκε ότι τον σκότωσαν εκεί μπροστά της, λέγοντας ότι ήταν σε αυτοάμυνα.

Η Ούντα ήθελε να αγκαλιάσει τον γιο της, αλλά ήξερε ότι αν τον άγγιζε θα κατέρρεε. Ζήτησε από τους στρατιώτες να τον αφήσουν να πάρει ένα χειμωνιάτικο παλτό. Έκανε ακόμα κρύο. Πού θα μπορούσε να τον βρει, ήθελε να μάθει. Της είπαν να έρθει να τον δει το πρωί στον κοντινό οικισμό Ma'ale Adumim. Τους είδε να βάζουν χειροπέδες γύρω από τους καρπούς του, σπρώχνοντάς τον έξω από την πόρτα και μέσα από τον κήπο προς ένα από τα τζιπ. Ένιωθε σαν η καρδιά της να είχε φύγει μαζί του.

Για δύο εβδομάδες, η Ούντα οδηγούσε από το ένα κέντρο κράτησης στο άλλο αναζητώντας τον Χαντί, από το Ma'ale Adumim στη φυλακή Ofer στο ρωσικό συγκρότημα στην Ιερουσαλήμ στο μπλοκ εποικισμού Gush Etzion, χρησιμοποιώντας την άδεια εργασίας της UNWRA για να περάσει από σημεία ελέγχου και να εισέλθει σε οικισμούς απαγορευμένους για τους περισσότερους Παλαιστίνιους. Αλλά δεν είδε ποτέ τον Χάντι και δεν μπόρεσε να μάθει πού τον κρατούσαν. Δεν μπορούσε να φάει, δεν μπορούσε να κοιμηθεί, δεν μπορούσε να γελάσει, δεν μπορούσε να χαμογελάσει. Δεν μπορούσε να αφήσει τον εαυτό της να ετοιμάσει κανένα από τα πιάτα που άρεσαν στον Χαντί. Δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι της ή να πάει οπουδήποτε θα μπορούσε να αναγκαστεί να συνεχίσει μια κανονική συζήτηση, σαν να μην ήταν σε βαθιά θλίψη, σαν να μην είχε φύγει ο Χάντι.

Η Ούντα προσέλαβε έναν Παλαιστίνιο δικηγόρο, ο οποίος χρέωσε 3.000 δολάρια, αλλά μου είπε ότι ο Ismail, ο σύζυγός της, αρνήθηκε να πληρώσει. Κατηγόρησε τον Χαντί και την Ούντα για τη σύλληψη. Γιατί ο Χάντι είχε βγει έξω πετώντας πέτρες και δεν ήταν στο σχολείο; Γιατί δεν τον είχε σταματήσει;

Αυτό ήταν περισσότερο από ό, τι μπορούσε να αντέξει η Ούντα.

Η Ούντα είχε συναντήσει τον Ismail στην Τύνιδα, λίγο μετά την ολοκλήρωση της ιατρικής σχολής στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού. Ο πατέρας της της είχε προτείνει να ενταχθεί στην Ερυθρά Ημισέληνο στην Τυνησία, όπου ο θείος της, ο οποίος ήταν ανώτερος αξιωματούχος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), θα μπορούσε να τη φροντίσει. Το αρχηγείο της PLO ήταν στην Τύνιδα εκείνη την εποχή, αφού η οργάνωση είχε αναγκαστεί να φύγει από το Λίβανο το 1982.

 

Ο Ισμαήλ είχε έρθει στην κλινική της με αμυγδαλίτιδα κατά τη διάρκεια επίσκεψης από τη Μόσχα, όπου ολοκλήρωνε το διδακτορικό του στις διεθνείς σχέσεις. Ήταν επίσης επικεφαλής της παλαιστινιακής φοιτητικής ένωσης εκεί, μια γρήγορη διαδρομή προς την εθνική πολιτική ηγεσία, και ήταν στην Τύνιδα για μια συνάντηση ακτιβιστών φοιτητικών ενώσεων από όλο τον κόσμο. Πέντε χρόνια μεγαλύτερος από την Ούντα, ο Ismail έμοιαζε λίγο με ήρωα σε ταινία δράσης, με μια χαίτη από δασύτριχα, αμμώδη καστανά μαλλιά και ένα παχύ μουστάκι.

Η Ούντα είχε τρεις προϋποθέσεις για κάθε πιθανό σύντροφο: έπρεπε να είναι μορφωμένος, μέλος της φατρίας Φατάχ της PLO – που για εκείνη σήμαινε ένα άτομο μετριοπαθές, όπως ο πατέρας της – και, σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους άνδρες που γνώριζε, να μην πτοείται από μια επιτυχημένη, έξυπνη γυναίκα. Συγκεκριμένα, αυτό περιελάμβανε την υποστήριξη του σχεδίου της να επιστρέψει στην ιατρική σχολή για να πάρει ειδικότητα. Ο Ισμαήλ απαντούσε και στις τρεις. Αρραβωνιάστηκαν πέντε ημέρες μετά τη συνάντησή τους και στη συνέχεια ο Ισμαήλ επέστρεψε στη Μόσχα. Η Ούντα τον ακολούθησε τον επόμενο χρόνο, ζώντας στους κοιτώνες του πανεπιστημίου. Αγαπούσε τη Μόσχα και τον ρωσικό πολιτισμό και εντυπωσιάστηκε από το πόσο εγγράμματοι και μορφωμένοι ήταν οι άνθρωποι.

 

Αφού έμαθε ρωσικά, άρχισε να σπουδάζει παιδιατρική, αλλά σύντομα έμεινε έγκυος και αυτό την άλλαξε με τρόπους που δεν περίμενε. Δεν άντεχε άλλο να βλέπει και ν’ ακούει τα παιδιά που πονούσαν. Η Ούντα ήταν έτοιμη να αλλάξει ειδικότητα όταν ο Ισμαήλ έμαθε ότι ο Αραφάτ τον είχε διορίσει σε διπλωματική θέση στο Βουκουρέστι. Μίλησε με έναν από τους δασκάλους της για να μείνει μόνη της στη Μόσχα για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της. Ο δάσκαλος συμβούλεψε να μην το κάνει: ο σύζυγος και η σύζυγος είναι σαν μια βελόνα και μια κλωστή, είπε – όπου πηγαίνει η βελόνα, πρέπει να ακολουθεί η κλωστή.

Στο Βουκουρέστι, η Ούντα έπρεπε να ξεκινήσει ξανά, μαθαίνοντας ρουμανικά και κάνοντας αίτηση σε μια νέα ιατρική σχολή. Το πήρε ως ευκαιρία να αλλάξει την ειδικότητά της στην ενδοκρινολογία. Απολάμβανε τη λογική και την κριτική συλλογιστική που συνεπαγόταν η πειθαρχία και, πιο πρακτικά, πίστευε ότι δεν θα υπήρχε επείγουσα εργασία, έτσι ώστε μετά τη γέννηση του παιδιού της να μην καλείται μακριά τη νύχτα.

Ονόμασαν την κόρη τους Hiba, "δώρο". Η γέννηση άσκησε πίεση στο γάμο. Η Hiba ήταν δύσκολη, έκλαιγε όλη την ώρα και η Ούντα είπε ότι έλαβε ελάχιστη υποστήριξη ή συμπάθεια από τον Ismail. Μόνη της φρόντιζε και περιποιούνταν τη Hiba, σπούδαζε ενδοκρινολογία, σέρβιρε φαγητό σε φτωχούς Παλαιστίνιους φοιτητές στη Ρουμανία και διοργάνωνε δείπνα για διπλωμάτες, επισκεπτόμενη Παλαιστίνιους και Ρουμάνους αξιωματούχους.

Λίγους μήνες μετά τη γέννηση της Hiba, η Ούντα έμεινε ξανά έγκυος. Μέχρι το τέλος του τρίτου τριμήνου της, είχε εξαντληθεί από ένα χρόνο καταπραϋντικού κλάματος της Hiba, οπότε επέλεξε ένα φιλόδοξο όνομα για το δεύτερο μωρό - Χαντί, "ήρεμο". Ταξίδεψε στη Συρία για να γεννήσει, όπου είχε την υποστήριξη της οικογένειάς της. Πίσω στο σπίτι, θυμάται, ο Ισμαήλ υποστήριξε ότι το άγχος ήταν δικό της δημιούργημα: ήταν αυτή που επέλεξε να μείνει στην ιατρική σχολή ενώ μεγάλωνε δύο μικρά παιδιά που είχαν μόλις ένα χρόνο διαφορά. Αν ήθελε να ακολουθήσει την ειδικότητά της, δεν είχε αντίρρηση. Αλλά δεν θα βοηθούσε με το μαγείρεμα, τη φροντίδα των παιδιών ή τη φιλοξενία. Ήταν ελεύθερη να μελετήσει όταν όλα αυτά γίνονταν.

Με κάποιο τρόπο τα κατάφερε, μαθαίνοντας ρουμανικά, ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή της, μεγαλώνοντας τα παιδιά της, διοργανώνοντας δείπνα και αποκτώντας ακόμη και ένα τρίτο παιδί, τον Ahmad, το 1991. Αν και εξαντλημένη και δυστυχισμένη στο γάμο της, φαινόταν τυχερή και ικανοποιημένη: μια επιτυχημένη γιατρός με διακεκριμένο σύζυγο και τρία μικρά παιδιά.

Αφού το Ισραήλ και η PLO υπέγραψαν τις συμφωνίες του Όσλο το 1993, χιλιάδες εξόριστα στελέχη της PLO μπόρεσαν να επιστρέψουν στις νέες αυτόνομες περιοχές. Αν και η Ούντα δεν ήταν επιλέξιμη να πάει μόνη της, καθώς δεν είχε εργαστεί για την PLO, θα μπορούσε να το κάνει με τον Ismail. Αλλά δεν ήθελε να φύγει από το Βουκουρέστι, μια κομψή πρωτεύουσα δίπλα στο ποτάμι με κτίρια Beaux-Arts, που ονομάστηκε το Παρίσι της ανατολής. Απολάμβανε τη ζωή ενός διπλωμάτη. Ωστόσο, η Ούντα επέμενε να φύγει. Ήξερε πώς λειτουργούσε το Ισραήλ, είπε: αν δεν πήγαιναν τώρα, δεν θα τους επιτρεπόταν να εισέλθουν στην Παλαιστίνη αργότερα. Ιδιωτικά, είχε έναν άλλο λόγο για να θέλει να πάει. Ονειρευόταν να γεννήσει ένα παιδί σε παλαιστινιακό έδαφος. Αυτή ήταν η ευκαιρία της να ξαναφυτέψει έναν σπόρο στη γη από την οποία είχε ξεριζωθεί η οικογένειά της μισό αιώνα νωρίτερα.

Έφθασαν τον Σεπτέμβριο του 1995. Ένα χρόνο αργότερα, το Ισραήλ σταμάτησε την είσοδο προσωπικού της PLO. Η Ούντα γέννησε το τέταρτο παιδί τους, ονομάζοντας το κορίτσι Lujain, που σημαίνει «ασημένιο» και προήλθε από τον εναρκτήριο στίχο ενός από τα αγαπημένα της τραγούδια από την Fairuz, την εμβληματική Λιβανέζα τραγουδίστρια. Ήταν το αποκορύφωμα αυτού που ονομάστηκε ειρηνευτική διαδικασία. Ο πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν είχε μόλις συνάψει τη δεύτερη συμφωνία του Όσλο, γνωστή ως Όσλο ΙΙ, η οποία οριοθετούσε όλες τις νησίδες περιορισμένης παλαιστινιακής αυτονομίας στα κατεχόμενα εδάφη. Η Ούντα ένιωθε ότι δεν είχε νόημα.

Ο Ράμπιν τόνισε ότι δεν θα υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, πρωτεύουσα στην Ιερουσαλήμ, περισσότεροι οικισμοί προσαρτημένοι στην Ιερουσαλήμ, περισσότεροι οικισμοί στη Δυτική Όχθη και ότι το Ισραήλ δεν θα αποσυρθεί ποτέ πίσω από τα σύνορα που είχε πριν από τον πόλεμο του 1967, παρόλο που αποτελούσαν το 78% της ιστορικής Παλαιστίνης. Κάπου μέσα στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα – ή το τμήμα της που το Ισραήλ δεν είχε εγκαταστήσει, προσαρτήσει ή παραμερίσει για μόνιμο στρατιωτικό έλεγχο – οι Παλαιστίνιοι θα λάμβαναν «λιγότερο από ένα κράτος», όπως το ονόμασε ο Rabin. Αλλά ακόμη και αυτά τα ψίχουλα ήταν πάρα πολλά για ορισμένους Ισραηλινούς: ο Ράμπιν δολοφονήθηκε από έναν ορθόδοξο εβραίο εθνικιστή λίγο περισσότερο από ένα μήνα αφότου η Ούντα και ο Ισμαήλ και τα παιδιά τους πέρασαν στη Δυτική Όχθη. Ακούγοντας τα νέα στο σπίτι του στη Γάζα, ο Αραφάτ έκλαψε.

Οι Παλαιστίνιοι που ήρθαν στα κατεχόμενα εδάφη σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας του Όσλο ήταν γνωστοί ως επαναπατριζόμενοι. Η Ούντα σκέφτηκε ότι η ετικέτα ήταν ανόητη. Ήταν πρόσφυγας στη Συρία, ομογενής όταν ζούσε για λίγο με τους γονείς της στον Κόλπο, μετανάστρια στη Ρουμανία και τώρα επαναπατρισμένη. Ήταν σε παλαιστινιακή γη, αλλά σε τι είχε επιστρέψει; Όχι σε κάτι που ήξερε η ίδια ή ο πατέρας ή ο θείος ή η γιαγιά της. Δεν επετράπη στον σύζυγο της Ούντα να επιστρέψει στο σπίτι της οικογένειάς του στο Jabal Mukaber, επειδή ήταν εντός της προσαρτημένης Ιερουσαλήμ. Αυτός και η Huda μετακόμισαν σε τμήμα του γειτονικού Sawahre, λίγο έξω από τα όρια του δήμου. Το Sawahre και το Jabal Mukaber ήταν κάποτε ένα ενιαίο χωριό, αλλά, μετά το Όσλο, οι Παλαιστίνιοι από το ανατολικό Sawahre χρειάζονταν άδειες για να επισκεφθούν τους συγγενείς τους στο Jabal Mukaber, ακόμη και να θάψουν τους νεκρούς τους στο νεκροταφείο. Αργότερα ο διαχωριστικός τοίχος διέτρεχε τη μέση του Sawahre.

Η Ούντα ένιωθε εκτός τόπου εκεί. Οι χωρικοί της φαίνονταν σκληροτράχηλοι, σαν να βγήκαν από άλλη εποχή. Η διάλεκτός τους ήταν δύσκολο για εκείνη να καταλάβει και ντρεπόταν να μην κατανοήσει τη βασική ομιλία των συμπατριωτών της Παλαιστινίων. Οι γείτονές της την χτύπησαν επίσης σκληρά. Ήταν άνθρωποι των βουνών, που δεν έμοιαζαν καθόλου με τους κοσμοπολίτες κατοίκους των πόλεων που είχε ακούσει από τη γιαγιά της, η οποία είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει την παραλιακή πόλη της Χάιφα το 1948. Ακόμη και η ίδια η Χάιφα, όταν τελικά μπόρεσε να την επισκεφθεί, δεν είχε καμία ομοιότητα με τις περιγραφές της γιαγιάς της.

Ως επιστρέφουσα, η Ούντα ένιωθε μια αυξανόμενη απόσταση από την κοινωνία γύρω της. Οι επαναπατριζόμενοι που είχαν έρθει με τον Αραφάτ κατέλαβαν τις ανώτερες θέσεις στη νέα αρχή, τη sulta, εις βάρος των ντόπιων Παλαιστινίων που είχαν ηγηθεί της πρώτης ιντιφάντα. Μόνο χάρη στη θυσία του τοπικού πληθυσμού, των «μυημένων», οι ξένοι μπόρεσαν να επιστρέψουν. Αλλά οι ζωές των μυημένων χειροτέρεψαν μόνο μετά το Όσλο. Εκτός από τους μεγαλύτερους περιορισμούς στις μετακινήσεις, η απασχόληση έπεσε κατακόρυφα καθώς το Ισραήλ αντικατέστησε τους Παλαιστίνιους εργάτες με ξένους εργάτες, που στρατολογήθηκαν κυρίως από την Ασία. Ένα χρόνο μετά την άφιξη της Ούντα, σχεδόν ένας στους τρεις Παλαιστίνιους ήταν άνεργος. Σχεδόν κάθε επαναπατριζόμενος, αντίθετα, είχε δουλειά στο επεκτεινόμενο πελατειακό δίκτυο του Αραφάτ.

Οι απλοί άνθρωποι άρχισαν να δυσανασχετούν με τους επαναπατριζόμενους, θεωρώντας τους υπεύθυνους για τους περιορισμούς του Όσλο, τη συνεργασία των παλαιστινιακών υπηρεσιών ασφαλείας με το Ισραήλ και τη διαφθορά της σούλτας. Οι κοντά στον Αραφάτ τσέπωσαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια δημόσιου χρήματος, μεγάλο μέρος του οποίου διοχετεύτηκε μέσω τραπεζικού λογαριασμού στο Τελ Αβίβ, και μερικοί επωφελήθηκαν ακόμη και από την κατασκευή οικισμών. Ο Αραφάτ προσπάθησε να ξεκαθαρίσει το θέμα. Κάποτε είπε στο γραφείο του ότι μόλις είχε λάβει ένα τηλεφώνημα από τη σύζυγό του που ανέφερε έναν κλέφτη στο σπίτι. Τη διαβεβαίωσε ότι ήταν αδύνατο γιατί όλοι οι κλέφτες κάθονταν εκεί μαζί του.

Πέρα από τα αστεία, ο Αραφάτ ήξερε ότι απειλούνταν από τη γενικευμένη δυστυχία με το Όσλο – και με το αυταρχικό καθεστώς που είχε δημιουργήσει. Όταν 20 εξέχουσες προσωπικότητες υπέγραψαν μια αναφορά κατά της «διαφθοράς, της εξαπάτησης και του δεσποτισμού» της sulta, περισσότεροι από τους μισούς από αυτούς κρατήθηκαν, ανακρίθηκαν ή τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό. Άλλοι ξυλοκοπήθηκαν ή πυροβολήθηκαν στα πόδια.

Η Ούντα προβληματίστηκε περισσότερο από τη συνεργασία ασφαλείας της sulta με το Ισραήλ. Ο Ισμαήλ εργάστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο, βασιζόμενο σε ένα ευρύ δίκτυο πληροφοριοδοτών, επέβλεπε την παρακολούθηση και τη σύλληψη των Παλαιστινίων που συνέχισαν να αντιστέκονται στην ισραηλινή κατοχή. Η Ούντα τρομοκρατήθηκε από το πόσοι Παλαιστίνιοι πρόδιδαν ο ένας τον άλλον. Ακόμη και μεταξύ του προσωπικού της στην κλινική της UNRWA, υπήρχαν πληροφοριοδότες που ανέφεραν τους συναδέλφους τους, γεγονός που οδήγησε σε επισκέψεις και ανάκριση από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Ωστόσο, η Ούντα αρνήθηκε να αλλάξει τη συμπεριφορά της ή να λογοκρίνει τον εαυτό της, παραμένοντας προκλητικά πολιτική στη δουλειά. Για εκείνη, η δουλειά στην UNRWA δεν ήταν ποτέ μόνο ανθρωπιστική. Ήταν πάντα εθνικιστική, επίσης. Η θεραπεία των προσφύγων σήμαινε ότι έκανε κάτι για τον λαό της.

Η σύλληψη του Χαντί έφερε το γάμο σε οριακό σημείο. Αν ο Ισμαήλ αρνιόταν να πληρώσει για δικηγόρο, η Ούντα ένιωθε ότι δεν ήταν πλέον πρόθυμος να ενεργήσει ως πατέρας και δεν τον ήθελε πλέον στη ζωή της. Παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το Κοράνι στο οποίο η Khader, μία υπηρέτης του Θεού, χωρίζει με τον Μωυσή, ζήτησε διαζύγιο. Αν αρνηθείς να το παραχωρήσεις, είπε, θα πω σε όλους ότι δεν είσαι πατριώτης και δεν θα υποστηρίξεις τον γιο σου. Η Ούντα είδε ότι τον είχε τρομάξει και ο Ισμαήλ συμφώνησε να της δώσει το διαζύγιο.

Μετά από δύο εβδομάδες, ο δικηγόρος τηλεφώνησε για να πει ότι ο Χαντί κρατείται σε κέντρο κράτησης στο Gush Etzion, νότια της Βηθλεέμ, και σύντομα θα έχει ακρόαση στο στρατοδικείο στη φυλακή Ofer, μεταξύ Ιερουσαλήμ και Ραμάλας. Ήταν τυχερή που άκουσε νέα τόσο νωρίς, της είπαν. Άλλοι γονείς περίμεναν τρεις, τέσσερις και πέντε μήνες πριν τα παιδιά τους οδηγηθούν σε δίκη και μπορέσουν να τα δουν.

Η Ούντα έλαβε οδηγίες να έρθει νωρίς για ενδελεχή έλεγχο ασφαλείας. Αφού περίμενε αρκετές ώρες, μπήκε σε μια στριμωγμένη αίθουσα δικαστηρίου. Μόνο ο στρατιωτικός δικαστής, ο εισαγγελέας, ο Χαντί, ο δικηγόρος του, ένας μεταφραστής και μερικοί στρατιώτες και αξιωματικοί ασφαλείας ήταν παρόντες. Οι πιθανότητες να απελευθερωθεί ο Χάντι ήταν ανύπαρκτες. Το ποσοστό καταδίκης του στρατοδικείου ήταν 99,7%. Για τα παιδιά που κατηγορούνται ότι πετούσαν πέτρες, το ποσοστό ήταν ακόμη υψηλότερο: από τα 835 παιδιά που κατηγορήθηκαν στα έξι χρόνια μετά τη σύλληψη του Χάντι, 834 καταδικάστηκαν, σχεδόν όλα από τα οποία εξέτισαν χρόνο στη φυλακή. Εκατοντάδες από αυτούς ήταν μεταξύ 12 και 15 ετών.

 

Λίγο πριν ξεκινήσει η ακροαματική διαδικασία, η Ούντα έμαθε ότι ο Χάντι είχε ομολογήσει ότι πετούσε πέτρες και έγραφε αντικατοχικά γκράφιτι. Της είπαν ότι απαγορευόταν να μιλήσει στον Χάντι ή να προσπαθήσει να τον αγγίξει – ο δικαστής θα την πέταγε έξω αν προσπαθούσε. Όταν ο Χάντι οδηγήθηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου, ήταν αλυσοδεμένος στο πόδι με έναν άλλο κρατούμενο. Η Ούντα κατάφερε να παραμείνει σιωπηλή, αλλά λαχάνιασε καθώς είδε ένα μεγάλο σημάδι εγκαύματος στο πρόσωπό του. Κλαίγοντας τώρα, η Ούντα σηκώθηκε και μέσω του μεταφραστή απαίτησε να σταματήσει η διαδικασία. Ήταν γιατρός, είπε, και μπορούσε να δει ότι ο γιος της είχε βασανιστεί.

Ο ισραηλινός στρατιωτικός δικαστής της γάβγισε για να ησυχάσει και να καθίσει πίσω. Η Ούντα αρνήθηκε, επιμένοντας ότι ο Χάντι έπρεπε να σηκώσει το πουκάμισό του και να κατεβάσει το παντελόνι του, ώστε το δικαστήριο να δει ότι η ομολογία του είχε αποσπάσει με βασανιστήρια. Ο δικαστής το επέτρεψε. Το σώμα του Χάντι ήταν καλυμμένο με μώλωπες, σαν να είχε χτυπηθεί με γκλομπ. Η Ούντα φώναξε ότι οι στρατιώτες που τον βασάνισαν έπρεπε να δικαστούν. Καθώς ο δικαστής διέκοψε την ακροαματική διαδικασία, η Ούντα έσπευσε στο γιο της, αγνοώντας τις φωνές των φρουρών, και έδωσε στον Χάντι την αγκαλιά που είχε καταστείλει τη νύχτα της σύλληψής του. Φανταζόταν ότι θα μπορούσε να τον ζεστάνει με την αγκαλιά της, πριν από την παραμονή του στο κρύο κελί της φυλακής. Ο δικαστής είπε: αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άγγιζε τον γιο της μέχρι να αφεθεί ελεύθερος.

Ο δικηγόρος του Χάντι, ο οποίος ενθάρρυνε την οικογένεια να λάβει οποιαδήποτε συμφωνία προσφερόταν, υπέβαλε πρόταση για 19 μήνες φυλάκισης, με μείωση σε 16 μήνες έναντι αμοιβής 3.000 σέκελ και στη συνέχεια περίπου 360 λιρών. Η ποινή ήταν ελαφρύτερη από εκείνη που έλαβαν μερικοί από τους φίλους και τους συμμαθητές του Χάντι. Περίπου 20 από αυτούς, ηλικίας από 12 έως 16 ετών, είχαν συλληφθεί ταυτόχρονα. Ορισμένοι από τους μαθητές είχαν μπλε ταυτότητες, σε αντίθεση με τον Χάντι. Αυτό τους επέτρεψε την ελευθερία κινήσεων στην Ιερουσαλήμ και σε όλο το Ισραήλ, και οι ποινές τους ήταν περίπου διπλάσιες από τις άλλες. Υπήρχε ένας όρος που συνδεόταν με τη συμφωνία του Χάντι: η Ούντα έπρεπε να αποσύρει κάθε αξίωση εναντίον των στρατιωτών που τον είχαν βασανίσει. Σε κάθε περίπτωση, είπε ο δικηγόρος, δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να διωχθούν οι στρατιώτες. Κανείς δεν θα καταθέσει εναντίον τους. Ο Χάντι πήρε τη συμφωνία.

Μεταφέρθηκε σε μια απομακρυσμένη φυλακή σκηνών στην έρημο Naqab, όπου η Ούντα τον επισκεπτόταν όσο πιο συχνά μπορούσε. Ό,τι έφερνε για τον Χάντι, το έφερνε και για τους άλλους κρατούμενους. Ήταν έφηβοι, πολλοί από αυτούς αρκετά φτωχοί. Με τον μισθό της στο UNRWA, είχε την οικονομική δυνατότητα να τους δώσει δώρα που οι γονείς τους δεν μπορούσαν. Έφερε βιβλία, ελπίζοντας ότι θα βοηθούσαν να διατηρηθεί το ηθικό των αγοριών. Οι φίλοι του Χάντι της έλεγαν τα ονόματα των κοριτσιών που αγαπούσαν και επέστρεψε με κόκκους ρυζιού που είχαν χαραχτεί με τα αρχικά των κοριτσιών. Σε μια γιορτή, έφτασε με μια ταπετσαρία ενός γαλάζιου ουρανού και αστέρια για την οροφή της σκηνής τους.

Η Ούντα περνούσε σχεδόν 24 ώρες ταξιδεύοντας για κάθε επίσκεψη 40 λεπτών. Οι συγγενείς κάθονταν στη μία πλευρά ενός γυάλινου διαχωριστικού, οι κρατούμενοι στην άλλη. Σε ορισμένους κρατούμενους δεν επιτρεπόταν η επίσκεψη από τις συζύγους ή τους γονείς τους ή τα παιδιά τους άνω των 15 ετών και σε άλλους απαγορεύονταν εντελώς οι επισκέψεις. Οι κρατούμενοι και οι συγγενείς τους μιλούσαν μεταξύ τους μέσα από μια μικρή τρύπα στο γυαλί, οι φωνές μόλις που ακούγονταν από την άλλη πλευρά. Μόνο τα μικρά παιδιά είχαν τη δυνατότητα να κάνουν σωματική επαφή. Η Ούντα παρακολουθούσε τις μητέρες να πιέζουν τα απρόθυμα αγόρια και κορίτσια να αγκαλιάσουν τους πατέρες που είχαν γίνει ξένοι. Τα παιδιά έκλαιγαν και οι πατεράδες έκλαιγαν επίσης.

Ο ενάμισης χρόνος φυλάκισης του Χάντι ήταν το δυσκολότερο χρονικό διάστημα στη ζωή του Ούντα. Άνοιξε τα μάτια της σε ένα κρυμμένο σύμπαν πόνου που άγγιξε σχεδόν κάθε παλαιστινιακό σπίτι. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση του Χάντι, μια έκθεση του ΟΗΕ διαπίστωσε ότι 700.000 Παλαιστίνιοι είχαν συλληφθεί από την έναρξη της κατοχής, που ισοδυναμεί με περίπου το 40% όλων των ανδρών και αγοριών στα εδάφη. Η ζημιά δεν ήταν μόνο για τις πληγείσες οικογένειες, καθεμία από τις οποίες θρηνεί χαμένα χρόνια και χαμένη παιδική ηλικία. Ήταν για ολόκληρη την κοινωνία, για κάθε μητέρα, πατέρα και παππού, όλοι τους ήξεραν ή θα μάθαιναν ότι ήταν αδύναμοι να προστατεύσουν τα παιδιά τους.

Αυτό είναι ένα επεξεργασμένο απόσπασμα από το A Day in the Life of Abed Salama: A Palestine Story, που δημοσιεύθηκε από τον Allen Lane στις 3 Οκτωβρίου και διατίθεται στο guardianbookshop.com

 

 

 

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ: Τι θα πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης.

 Γενικά οι πιθανότητες να βρεθεί κάποιος εν μέσω τρομοκρατικής επίθεσης είναι ελάχιστες. Ειδικότερα στη χώρα μας που μέχρι στιγμής δεν αποτελεί στόχο για τη Διεθνή τρομοκρατία. Αυτό βέβαια με δεδομένο ότι συμβαίνει σήμερα κάθε ενδεχόμενο, καλό θα ήταν να είμαστε προετοιμασμένοι.

Αυτός είναι ένας μικρός οδηγός επιβίωσης και συμπεριφοράς απέναντι σε τρομοκρατικές απειλές ή και επιθέσεις.

1.       Να είμαστε προετοιμασμένοι

Τα πρώτα λεπτά μιας τρομοκρατικής επίθεσης, είναι καθοριστικά για την επιβίωσή μας. Συνήθως ψυχολογικά δεν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε αυτό που συμβαίνει.

Πολλοί επιζώντες από το Μπαλακλάν στο Παρίσι, είπαν μετά, ότι στην αρχή νόμισαν ότι οι πυροβολισμοί ήταν πυροτεχνήματα ή κάποιο εφέ. Είναι απόλυτα φυσιολογικό για κάποιον που σε καμία περίπτωση δεν περιμένει να συμβεί κάτι τέτοιο.

Συνήθως επισκεπτόμαστε ρεστοράν ή καφέ, θέατρα και κινηματογράφους αδιαφορώντας για το που βρίσκονται οι έξοδοι κινδύνου. Η γνώση των διόδων διαφυγής μπορεί να σώσει τη ζωή μας.

Όλα έχουν να κάνουν με τη ψυχολογική μας προετοιμασία. Θα πρέπει επιτέλους να πιέσουμε τους εαυτούς μας να δεχθούν, ότι το αδιανόητο μπορεί να συμβεί. Η γρήγορη αντίληψη μπορεί να μας σώσει τη ζωή.

2.       Να αντιδράμε γρήγορα

Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων είναι συνήθως σε απόλυτη σύγχυση κατά τη διάρκεια μιας τρομοκρατικής επίθεσης, με αποτέλεσμα να μην αντιδρά.

Η αποφασιστική αντίδραση μπορεί να σώσει τη ζωή μας.

Είναι επίσης ανθρώπινο, να περιμένουμε πολλές φορές τους άλλους να αντιδράσουν πρώτοι. Σε ένα κλασσικό πείραμα, ψυχολόγοι έβαλαν ανθρώπους σε ένα δωμάτιο και το γέμισαν καπνό για να παρακολουθήσουν την αντίδραση. Τα άτομα που ήταν μόνα τους αντέδρασαν ταχύτερα από άτομα που συμμετείχαν στο πείραμα ως ομάδα.

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τους άλλους να αντιδράσουν. Η γρήγορη αντίδραση μπορεί να μας σώσει τη ζωή.

3.       Μετατρέψτε τον εαυτό σας σε μικρότερο στόχο.

Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε είναι να απομακρυνθούμε από το πλήθος μετατρέποντας τον εαυτό μας σε μικρότερο στόχο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ίσως ότι θα πέσουμε κάτω ή θα τρέξουμε άμεσα να καλυφθούμε. Η κάλυψη πίσω από ένα τοίχο είναι μια από τις καλύτερες περιπτώσεις.

Όταν η επίθεση βρίσκεται σε εξέλιξη, μια και μόνο σφαίρα, μπορεί να προκαλέσει τραυματισμό ή και θάνατο αρκετών ατόμων μέσα σε ένα πλήθος. Βγαίνοντας έξω απ αυτό το πεδίο είμαστε ασφαλέστεροι. Το επιχειρούμε αν υπάρχει ασφαλής οδός διαφυγής.

Γενικά η πλειοψηφία των κυβερνήσεων των χωρών που κινδυνεύουν άμεσα από τρομοκρατία, συμβουλεύουν τους πολίτες τους να εφαρμόζουν το τρίπτυχο: «ΤΡΕΧΑ, ΚΡΥΨΟΥ, ΠΕΣΤΟ».

ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΑΣΦΑΛΗΣ

ΤΡΕΧΑ – ΚΡΥΨΟΥ - ΠΕΣΤΟ

Α. ΤΡΕΧΑ

·       Φύγε αν μπορείς

·       Διάλεξε τις ασφαλέστερες επιλογές

·       Υπάρχει ασφαλής οδός διαφυγής; Τρέχα, αν όχι κρύψου

·       Μπορείς να φύγεις χωρίς να εκθέσεις τον εαυτό σου σε μεγαλύτερο κίνδυνο;

·       Επέμενε να σε ακολουθήσουν κι άλλοι

·       Άφησε πίσω σου ότι κουβαλάς

Β. ΚΡΥΨΟΥ

·       Αν δεν μπορείς να τρέξεις ΚΡΥΨΟΥ

·       Βρες κάλυψη από τους πυροβολισμούς

·       Αν μπορείς να δεις αυτόν/ αυτούς που επιτίθενται, πιθανά σε βλέπουν και αυτοί.

·       Το να βγεις από το οπτικό τους πεδίο, δε σημαίνει ότι είσαι ασφαλής. Οι σφαίρες διαπερνούν, γυαλί, τούβλο, ξύλο και μέταλλο.

·       Βρες όσο το δυνατόν καλύτερη κάλυψη – τοίχο από μπετόν κλπ

·       Πρόσεχε τις εξόδους – εισόδους

·       Προσπάθησε να μην παγιδευτείς σε αδιέξοδο

·       Παρέμεινε ήσυχος και κλείσε τον ήχο του κινητού σου

·       Σε κλειστό χώρο – δωμάτιο, οχυρώσου

·       Μείνε μακριά από την πόρτα

Γ. ΠΕΣΤΟ

ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕ ΣΤΟ 100 

- Τι θα πρέπει να πεις; Αν δεν μπορείς να μιλήσεις, ή να κάνεις θόρυβο, τότε άκου τις οδηγίες που θα σου δοθούν από το τηλεφωνικό κέντρο.

·       Θέση – Που βρίσκονται οι ύποπτοι;

·       Κατεύθυνση – Πότε είδες για τελευταία φορά τους υπόπτους;

·       Περιγραφές – Περιέγραψε τους επιτιθέμενους, αριθμός, χαρακτηριστικά, ρούχα, οπλισμός κλπ.

·       Άλλες πληροφορίες – Απώλειες, τύπος τραυμάτων, πληροφορίες για το κτίριο, είσοδοι, έξοδοι, όμηροι κλπ

·       Απέτρεψε την είσοδο άλλων ανθρώπων στο κτίριο αν είναι ασφαλές και μπορείς

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΕ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ

·       Ακολούθησε τις οδηγίες

·       Παρέμεινε ψύχραιμος

·       Μπορείς να μετακινηθείς σε ασφαλέστερη περιοχή;

·       Απέφυγε σπασμωδικές κινήσεις που μπορούν να εκληφθούν ως απειλή

·       Κράτα τα χέρια σου ορατά για τους αστυνομικούς

ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΜΠΟΡΕΙ:

·       Να σε σημαδέψουν με όπλο

·       Να σε απειλήσουν

·       Να σε ρωτήσουν

·       Να μην έχουν τη δυνατότητα να σε προστατέψουν από τον επιτιθέμενο

·       Οι αστυνομικοί θα σε απομακρύνουν όταν θα είναι ασφαλές να το πράξουν.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΠΟΠΤΟΥ – ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΜΕΝΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

·       Μην το αγγίζεις

·       Προσπάθησε να αναγνωρίσεις τον ιδιοκτήτη του γύρω σου

·       Αν το θεωρείς ύποπτο μην ντραπείς ή μην σκεφθείς οτιδήποτε άλλο ανέφερέ το.

·       Ανέφερε το στον πλησιέστερο αστυνομικό ή καλώντας το 100.

·       Μην χρησιμοποιείς το κινητό σου σε κοντινή απόσταση από το αντικείμενο.

·       Απομακρύνσου σε ασφαλή απόσταση – Ακόμη και για ένα μικρό αντικείμενο, όπως ένας χαρτοφύλακας, θα πρέπει να μετακινηθείς σε απόσταση μεγαλύτερη των 100 μέτρων από το κέντρο του.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ: ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΠΤΟ, ΠΕΣΤΟ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ

·       Ακολούθησε τις οδηγίες που θα σου δώσουν οι αστυνομικοί και οι αρχές ασφαλείας

·       Για κάθε ενδεχόμενο, απέφυγε να χρησιμοποιήσεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς

·       Το κλειδί είναι να ακολουθήσεις τις οδηγίες που θα σου δώσουν οι αστυνομικοί. Αυτοί έχουν πάντα καλύτερη γνώση της κατάστασης.

Τέλος ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Πόλεμος στην Ουκρανία. Ενημέρωση - Τρίτη 20 Ιουνίου 2023

Σύντομα, οι τελευταίες εξελίξεις του Πολέμου στην Ουκρανία.

- Η Ουκρανική αντεπίθεση βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη 2 εβδομάδες από την έναρξή της, με τους Ρώσους να επιτίθενται στα ανατολικά!!! Είναι γεγονός ότι η Ουκρανική αντεπίθεση δε δίνει μέχρι στιγμής τα αναμενόμενα για τη Δύση αποτελέσματα. Αντίθετα οι Ουκρανοί προσγειωμένοι και αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες διαβεβαιώνουν ότι όλα κυλούν σύμφωνα με το σχέδιο. 

Η αναπληρωτής ΥΠΑΜ της Ουκρανίας κα Άννα Μαλιάρ μίλησε χθες για μια δύσκολη μονομαχία. "Πρέπει να κατανοήσετε, ότι ο εχθρός δεν θα παραδοθεί εύκολα. Θα πρέπει να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας για μια πολύ σκληρή μονομαχία. Στην πραγματικότητα, αυτό συμβαίνει τώρα" είπε στον αέρα τηλεμαραθωνίου, συμπληρώνοντας ότι "οι Ουκρανοί υπερασπιστές κινούνται όπως πρέπει να κινηθούν" και τα "μεγαλύτερα αποτελέσματα δεν έχουν έρθει ακόμη".

Η Μαλιάρ επεσήμανε ότι οι επιτυχίες δεν μπορούν να μετρηθούν σε χιλιόμετρα ή απελευθερωμένους οικισμούς μια που η επιχείρηση έχει διάφορους στόχους οι οποίοι ήδη επιτυγχάνονται. 

Χθες 19/6 η Μαλιάρ ανακοίνωσε την απελευθέρωση του Πιατιχάτκι και έτσι οι οικισμοί που σύμφωνα με τους Ουκρανούς έχουν απελευθερωθεί γίνονται επτα. Ανέφερε ότι στα ανατολικά η κατάσταση είναι δύσκολη μια που οι ρωσικές δυνάμεις επιτίθενται αλλά ο Ουκρανικός Στρατός καταφέρνει να αποκρούσει τις επιθέσεις.

- Ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας Βαλέρυ Ζαλούζνιι, έδωσε στη δημοσιότητα βίντεο από επίσκεψη του στην πρώτη γραμμή στις 17/6, βάζοντας τέρμα σε μια εντεινόμενη φιλολογία περί τραυματισμού ή θανάτου του. 

«Μαζί με τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, Αντιστράτηγο Serhiy Shaptala, εργαστήκαμε σε ομάδες στρατευμάτων που εκτελούν τα πιο δύσκολα καθήκοντα σε περιοχές όπου διεξάγονται σφοδρές μάχες», φέρεται να δηλώνει ο Ζαλούζνι.

- Το Ινστιτούτο Μελέτης του Πολέμου αναφέρει επιθετικές ενέργειες των Ουκρανών σε τρεις κατευθύνσεις με περιορισμένα οφέλη. Αναφέρει επίσης επιθέσεις των ρωσικών δυνάμεων στα βορειοανατολικά (Κουπιάνσκ) αλλά και στην κατεύθυνση του Μπαχμούτ και την Αβντέεφκα επίσης με περιορισμένα οφέλη.

- Οι πυραυλικές επιθέσεις και οι επιθέσεις με drones συνεχίζονται σε σειρά Ουκρανικών πόλεων και στόχων. Επιβεβαιωμένα χτυπήματα (από τους Ουκρανούς) στο Λβιβ με χτύπημα κρίσιμης υποδομής και την Ζαπαρόζιε. Εκρήξεις αναφέρονται επίσης στο Κίεβο και την περιοχή του Κιέβου.

- Βομβαρδισμοί και από πλευράς Ουκρανών στο Ντονιέτσκ και σε οικισμούς της περιφέρειας Ντονιέτσκ.

- Στο πολιτικό επίπεδο, κυριαρχεί η δήλωση της Κίνας προς τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Άντονι Μπλίνκεν, ότι δεν εφοδιάζει και ούτε πρόκειται με όπλα τη Ρωσία.

- Νέο πακέτο στήριξης από την ΕΕ προς την Ουκρανία.

- Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν ανακοίνωσε την ανάπτυξη του Γαλλο-ιταλικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας SAMP/T στην Ουκρανία.

Εκτίμηση: Πρακτικά, αλλαγές στο χάρτη δε φαίνεται να υπάρχουν. Η Ουκρανία πιέζεται από τη δύση να παρουσιάσει αποτέλεσμα της αντεπίθεσης μέχρι τη Σύνοδο στη Λιθουανία ώστε να διευκολυνθεί η περαιτέρω ενίσχυσή της. Οι Ρώσοι αμύνονται με επιτυχία, πραγματοποιώντας επιθετικές επιχειρήσεις όπου έχουν τη δυνατότητα. Οι μάχες είναι εξαιρετικά σκληρές και οι απώλειες τεράστιες και για τις δύο πλευρές αλλά κύρια για τους επιτιθέμενους Ουκρανούς. Οι όποιες ειρηνευτικές πρωτοβουλίες αντικειμενικά δεν μπορούν να προχωρήσουν.

-

• 
  

Διεθνής Ενημέρωση - Σαββατοκύριακο 17 & 18 Ιουνίου 2023 (BALKAN EDITION)

Πλούσια η σημερινή ανάρτηση ... κάτι σαν τις Κυριακάτικες εφημερίδες 

Και θα ξεκινήσουμε με:

Το σχόλιο της εβδομάδας

Για άλλη μια φορά το "πολιτικό" προσωπικό της χώρας απέδειξε ότι δεν έχει την ικανότητα όχι να διαχειριστεί δυνητικά επικίνδυνες καταστάσεις αλλά ούτε καν να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα. 

Η εβδομάδα ξεκίνησε με τα πολιτικά μας κόμματα και ειδικότερα το πρώτο τη ΝΔ, να φέρνουν στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης χωρίς αιδώ και περιορισμούς τη Θράκη, Διάλεξαν την κατάλληλη περίοδο για να λύσουν το ζήτημα σε μια προσπάθεια χειραγώγησης του ψήφου των μουσουλμάνων και επίδειξης εθνικού φρονήματος. Με ευκολία παρείχαν επιχειρήματα στην αναθεωρητική Τουρκία χωρίς ενδοιασμούς.

 Έκλεισε με το τραγικό ναυάγιο της Πύλου όπου ακόμη παρακολουθούμε το δεύτερο των κομμάτων μας ΣΥΡΙΖΑ, να προσπαθεί απεγνωσμένα να ανακαλύψει ευθύνες στην κυβέρνηση (υπηρεσιακή να θυμίσω) και να δώσει το δικαίωμα σε ξένα κέντρα να κατηγορηθεί η Ελλάδα (τουλάχιστον αυτό αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία των Ελλήνων). Προσθέστε στην κατάσταση δόσεις, εθνικισμού, ρατσισμού, ξενοφοβίας και έχετε την εικόνα μιας Ελλάδας που σε ωθεί να την εγκαταλείψεις.

Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις η κατάσταση γίνεται χειρότερη από τα συστημικά ΜΜΕ που τροφοδοτούν τις άνευ ουσίας συζητήσεις. Έτσι δύο σοβαρότατα ζητήματα έχουν κατρακυλήσει σε επίπεδο προεκλογικού καφενείου. Το χειρότερο όλων ότι απουσιάζει η ουσία και ότι τα θέματα που ανακινούνται σήμερα, θα απουσιάσουν από τη μετεκλογική ατζέντα. 

Άλλωστε τη μνήμη των Ελλήνων την κατάντησαν ασθενική.   

Την ίδια ώρα που συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα της απίστευτης ελαφρότητας, στον κόσμο συμβαίνουν πράγματα και θάματα. Εξελίξεις που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας ή αλληλοεπιδρούν δημιουργώντας ζητήματα που θα συναντήσει μαθηματικά στο μέλλον η χώρα μας. 

Αφιερώνω τη σημερινή Διεθνή Ενημέρωση αποκλειστικά και μόνο στη γειτονιά μας, στα Βαλκάνια.

Βαλκάνια: Η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης

Ασχολούμαστε σήμερα αναλυτικά με τα όσα συμβαίνουν στην αυλή μας. Εξελίξεις που δικαιώνουν τον τίτλο της πυριταδαποθήκης της Ευρώπης.  

Κροατία

Η Κροατία είναι μια από τις ήσυχες χώρες στη γειτονιά μας, σε σχέση τόσο με τους γείτονές της, όσο και στο βαθμό που απασχολεί τη διεθνή επικαιρότητα. Αν και ακόμη κατά περιόδους επανεμφανίζονται τα ζητήματα που άφησε πίσω του ο πόλεμος εντούτοις το πολιτικό της σύστημα εμφανίζει μια σχετική σταθερότητα. 

Από την 1η Ιανουαρίου του 2023 η χώρα εισήγαγε το Ευρώ ενώ μπήκε και στη ζώνη Σένγκεν. Αν και η νεότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι δείκτες ανάπτυξής της έχουν ξεπεράσει τη χώρα μας. Προβλήματα στην οικονομία υπάρχουν αλλά η τουριστική ανάπτυξη κύρια στις Δαλματικές ακτές και η ανακάλυψη πετρελαίου έχουν συμβάλλει θετικά στην ανάπτυξη.  

Πρόεδρος της χώρας από το 2020, είναι ο πρώην πρωθυπουργός Ζόραν Μιλάνοβιτς που μας απασχόλησε κάποια στιγμή αναφορικά με τη συμμετοχή της Κροατίας στο ΝΑΤΟ σε περίπτωση μιας επέμβασης στην Ουκρανία. Πέρα από τις δηλώσεις η Κροατία συντάχθηκε πλήρως. Ο φιλοδυτικός Αντρέι Πλένκοβιτς, επικεφαλής του κύριου συντηρητικού κόμματος της Κροατικής Δημοκρατικής Ένωσης (HDZ), έγινε πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 2016 και επανεξελέγη τον Ιούλιο του 2020.

Τους πολίτες της χώρας απασχολεί σήμερα το αποτέλεσμα του τελικού του UEFA Nations Leaque όπου η εθνική ομάδα της χώρας αντιμετωπίζει την Ισπανία.

Βοσνία Ερζεγοβίνη 

Ατελείωτα τα προβλήματα σε μια χώρα που απέκτησε την ανεξαρτησία της υπό Διεθνή Εποπτεία ως αποτέλεσμα των Συμφωνιών του Dayton μετά από ένα εμφύλιο με 100 χιλ. νεκρούς και 2 εκ. εκτοπισμένους. 

 Οι τρεις κύριες κοινότητές είναι οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, οι Κροάτες και οι Σέρβοι.

Η χώρα αποτελείται από δύο αυτόνομες οντότητες - την Ομοσπονδία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και τη Republica Serbska - και την περιοχή Brcko, η οποία διοικείται από τη δική της τοπική κυβέρνηση. Αυτά υπάγονται σε ομοσπονδιακή κυβέρνηση και εκ περιτροπής προεδρία.

Η ειρήνη δεν έχει φέρει τις δύο οντότητες πιο κοντά και οι Σερβοβόσνιοι ηγέτες συχνά εγείρουν την πιθανότητα απόσχισης από αυτό που αποκαλούν αποτυχημένο κράτος. O ηγέτης των Σέρβων της Βοσνίας, Μίλοραντ Ντόντικ βρίσκεται σε απόλυτο συντονισμό με τη Ρωσία με αποτέλεσμα η Republica Serbska να θεωρείται όχι άδικα το απόλυτο ρωσικό προπύργιο στα δυτικά Βαλκάνια. 

Προς το παρόν η κατάσταση φαίνεται να ελέγχεται αλλά τα εθνοτικά ζητήματα παραμένουν με αποτέλεσμα να μπλοκάρονται συχνά αποφάσεις ομοσπονδιακού χαρακτήρα. 

Η Βοσνία - Ερζεγοβίνη στην οποία εμπλέκονται οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία) αλλά και περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία θα μπορούσε να αποτελέσει οποιαδήποτε στιγμή πηγή μια νέας σκληρής έντασης στα Βαλκάνια.

Στις 15/6, η Επιτροπή της Βενετίας, οι εμπειρογνώμονες συνταγματικού δικαίου του Συμβουλίου της Ευρώπης και το Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΑΣΕ, ODIHR, προειδοποίησαν ότι το νέο σχέδιο νόμου στην οντότητα της Δημοκρατίας Σέρπσκα της Βοσνίας σχετικά με το «Ειδικό Μητρώο και τη Δημοσιότητα του Έργου των Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης», που ονομάστηκε «νόμος περί ξένων πρακτόρων», "περιέχει σοβαρές ελλείψεις". Πρακτικά ο Ντόντι κατηγορείται για την εισαγωγή ενός αντίστοιχου ρωσικού νόμου. 

Ο Νόμος έχει ήδη εγκριθεί αλλά ΕΕ και ΗΠΑ έχουν ήδη επικρίνει τα σχέδια του Ντόντικ να προωθήσει το νέο νόμο ρωσικού τύπου, ο οποίος θα επιτρέψει στην οντότητα να χαρακτηρίζει την κοινωνία των πολιτών και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις ως «ξένους πράκτορες».

Ο Dodik ισχυρίστηκε ότι ο νόμος θα είναι πανομοιότυπος με το νόμο στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Στη νομοθεσία τους, οι ΗΠΑ αναφέρονται σε ξένες μη κυβερνητικές οργανώσεις ή σε εκείνες που χρηματοδοτούνται από ξένους ως ξένους πράκτορες στο έδαφος των ΗΠΑ», δήλωσε ο Ντόντικ τον Μάρτιο, προσθέτοντας ότι η ορολογία απλώς θα προσαρμοστεί και «αντί για τις ΗΠΑ, θα λέει Δημοκρατία Σέρπσκα».

Η ανακοίνωση ήρθε λίγες ημέρες αφότου η κυβέρνησή του ενέκρινε σχέδιο αλλαγών στον ποινικό κώδικα που θα επιβάλλει πρόστιμα έως και δεκάδων χιλιάδων ευρώ για δυσφήμιση, η οποία αποποινικοποιήθηκε το 2003. Πολλά μέσα ενημέρωσης στην οντότητα έχουν πει ότι αυτό θα αυξήσει τη λογοκρισία.

Μαυροβούνιο

Άλλη μια μικρή χώρα που δημιουργήθηκε μόλις το 2006 όταν το 55% περίπου του πληθυσμού επέλεξε την ανεξαρτησία από την συνομοσπονδία με τη Σερβία.

Διαφθορά, εθνοτικά ζητήματα και μόνιμη πολιτική αστάθεια. 

Ο πρώην υπουργός Οικονομίας του Μαυροβουνίου Γιάκοβ Μιλάτοβιτς κέρδισε τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών τον Απρίλιο του 2023, νικώντας τον επί μακρόν εν ενεργεία Μίλο Τζουκάνοβιτς, ο οποίος κυριάρχησε στην πολιτική του Μαυροβουνίου για πάνω από 30 χρόνια.

Ο Μιλάτοβιτς, αναπληρωτής επικεφαλής του κινήματος «Ευρώπη Τώρα», έκανε εκστρατεία για τον τερματισμό της διαφθοράς, την ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου και τη βελτίωση των δεσμών με την ΕΕ και τη συμπατριώτισσά της πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Σερβίας.

Υποστηρίζει την ένταξη του Μαυροβουνίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τάσσεται υπέρ της σύσφιξης των σχέσεων μεταξύ Μαυροβουνίου και Σερβίας. Ο Μιλάτοβιτς υποστηρίζει την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία λόγω της εισβολής της στην Ουκρανία.

Στις πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν μόλις την περασμένη Κυριακή, 11 Ιουνίου, το "Ευρώπη τώρα" με υποψήφιο Πρωθυπουργό τον Σπάιτς, κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων εν μέσω κατηγοριών για παράνομη χρηματοδότηση από νοτιοκορεάτη καταζητούμενο. Και πάλι όμως δεν αναμένεται σχηματισμός βιώσιμης κυβέρνησης μια που και πάλι οδηγούμαστε σε μια πολυκομματική κυβέρνηση.

Το Μαυροβούνιο είναι μέλος του ΝΑΤΟ και η χώρα μας με την Πολεμική της Αεροπορία καλύπτει και υπερασπίζει τον εναέριο χώρο του κρατιδίου ... απέναντι προφανέστατα στη Σερβική Πολεμική Αεροπορία ...

Κόσοβο

To Κόσοβο σχηματίσθηκε ως κρατική οντότητα μετά την στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ το 1999. Το 2008 διακήρυξε την ανεξαρτησία του από τη Σερβία που όμως μέχρι και σήμερα δεν την αποδέχεται. 

Οι ΗΠΑ και οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. όπως και η Τουρκία αλλά και άλλες χώρες έχουν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της χώρας. Η Ελλάδα όχι. 

Μέχρι το 2008 η επαρχία διοικούνταν από τον ΟΗΕ. Η συμφιλίωση μεταξύ της πλειοψηφίας των Αλβανών, οι περισσότεροι από τους οποίους υποστηρίζουν την ανεξαρτησία, και της σερβικής μειονότητας παραμένει άπιαστη. 

Τον Απρίλιο του 2021, το κοινοβούλιο επέλεξε την πρόεδρο Vjosa Osmani ως πρόεδρο για πενταετή θητεία.

Αυτό ακολούθησε την παραίτηση του προέδρου Χασίμ Θάτσι τον Νοέμβριο του 2020, όταν έμαθε ότι το δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου του Κοσσυφοπεδίου στη Χάγη είχε επιβεβαιώσει το κατηγορητήριο του για εγκλήματα πολέμου.

Ο Albin Kurti του κεντροαριστερού κόμματος Vetevendosje ανέλαβε πρωθυπουργός τον Μάρτιο του 2021. Σύμφωνα με δηλώσεις του επιδιώκει την ένταξη της χώρας του στην ΕΕ.

Αλβανία και Τουρκία παραμένουν οι πλέον στενοί σύμμαχοι του "κρατιδίου" 

Τις τελευταίες εβδομάδες ένταση έχει προκληθεί λόγω των δημοτικών εκλογών στις οποίες οι Σέρβοι στους βόρειους Δήμους δεν συμμετείχαν και δεν αναγνώρισαν το αποτέλεσμά τους. Η εμμονή του Κούρτι να εγκαταστήσει στις "θέσεις" τους, τους νεοεκλεγέντες Αλβανούς Δημάρχους προκάλεσε την έκρηξη που οδήγησε σε συγκρούσεις μεταξύ των Σέρβων, της αστυνομίας αλλά και των Δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία ανταποκρίθηκε άμεσα σε πρόσκληση του ΝΑΤΟ και έστειλε άμεσα 500 στρατιώτες ενισχύοντας την εκεί δύναμη του ΝΑΤΟ. 

Η εμμονή του Κούρτι προκάλεσε την έντονη αντίδραση ακόμη και στενών συμμάχων του κρατιδίου, όπως οι ΗΠΑ και η ΕΕ αλλά ακόμη και η Αλβανία. Την Τετάρτη που μας πέρασε ο Έντι Ράμα ακύρωσε την προγραμματισμένη 9η ετήσια συνάντηση με τον πρωθυπουργό Κούρτι.

Τελευταίο επεισόδιο αυτό με τη σύλληψη τριών αστυνομικών του κρατιδίου στο έδαφος της Σερβίας σύμφωνα με τους Σέρβους, απαγωγής σύμφωνα με τις αρχές του Κοσόβου που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη μετά από χθεσινή απόφαση Δικαστηρίου του Βελιγραδίου για τη συνέχεια της κράτησης.

Στην πολιτική ατζέντα της εβδομάδας, η συμμετοχή του Αλμπίν Κούρτι στο φόρουμ διαλόγου των Πρεσπών στη Στρούγκα της Βόρειας της Μακεδονίας χώρας, όπου συναντήθηκε με τους ηγέτες των χωρών της περιοχής.

Το Κόσοβο είναι μια μόνιμη πηγή έντασης, πρακτικά μη βιώσιμο κρατίδιο και ΠΡΟΣΟΧΗ ίσως περιοχή μιας νέας μελλοντικής συνοριακής διευθέτησης. 

Σερβία

Η Σερβία έγινε αυτόνομη κυρίαρχη δημοκρατία το καλοκαίρι του 2006, αφού το Μαυροβούνιο ψήφισε σε δημοψήφισμα για ανεξαρτησία από την Ένωση της Σερβίας και του Μαυροβουνίου.

Το τέλος της Ένωσης σηματοδότησε το τελευταίο κεφάλαιο του διαχωρισμού των έξι δημοκρατιών της παλαιάς Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, η οποία ανακηρύχθηκε το 1945 και περιελάμβανε τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, τη Σλοβενία, την Κροατία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τη Μακεδονία.

Ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας, Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, συγκράτησε τις εθνοτικές εντάσεις. Η ομοσπονδία διήρκεσε πάνω από 10 χρόνια μετά το θάνατό του το 1980, αλλά υπό τον Σέρβο εθνικιστή ηγέτη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς κατέρρευσε τη δεκαετία του 1990.

Η απόσχιση της Σλοβενίας και της ΠΓΔΜ ήρθε σχετικά ειρηνικά, αλλά υπήρξαν καταστροφικοί πόλεμοι στην Κροατία και τη Βοσνία. Η Σερβία και το Μαυροβούνιο σχημάτισαν μαζί την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας μεταξύ 1992 και 2003 πριν σχηματίσουν μια πιο χαλαρή ένωση.

Το 2008, το Κοσσυφοπέδιο κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του.

Τα τελευταία χρόνια τη χώρα κυβερνά το Σερβικό Προοδευτικό Κόμμα (SNS). 

Πρόεδρος της χώρας είναι ο Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός αφού το φιλοευρωπαϊκό εθνικιστικό Προοδευτικό Κόμμα του κέρδισε μια σαρωτική νίκη στις πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές τον Μάρτιο του 2014. Επανεξελέγη Πρόεδρος τον Απρίλιο του 2022.

Το 2021, η Διεθνής Αμνηστία κατηγόρησε τον Βούτσιτς για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης και εκστρατείες παρενόχλησης κατά προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης.

Με την άνοδό του στην εξουσία, ο κ. Vucic υποσχέθηκε ριζική αναμόρφωση της προβληματικής οικονομίας της Σερβίας και επιτάχυνση της πορείας προς την ένταξη στην ΕΕ.

Πρωθυπουργός είναι από το 2017 η Άννα Μπραμπνιτς που διορίζεται από τον Πρόεδρο Βούκιτς ο οποίος ασκεί ουσιαστικά την πολιτική της χώρας.

Η Σερβία συμμετέχει ακόμη στο Κίνημα των Αδεσμεύτων!

Σήμερα η Σερβία βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη κατάσταση. Ο Σέρβος πρόεδρος βρίσκεται υπό έντονη διεθνή πίεση να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, να ευθυγραμμίσει τη σερβική πολιτική με εκείνη της ΕΕ και ιδιαίτερα να επιβάλει κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Η Σερβία βρίσκεται σε απόλυτη ενεργειακή εξάρτηση από τη Μόσχα ενώ ο στρατός της διατηρεί σχέσεις με το ρωσικό στρατό. Η αντίληψη της σερβικής εξωτερικής πολιτικής βασίζεται σε ένα τετραμερές που περιλαμβάνει ΕΕ - ΗΠΑ - Κίνα - Ρωσία + Κίνημα Μη Ευθυγράμμισης. Η ΕΕ ζητά από τη Σερβία να εναρμονιστεί, δηλαδή να υποτάξει την εξωτερική της πολιτική στην ΕΕ, ενώ δεν υπάρχουν ενδείξεις, πόσο μάλλον εγγυήσεις, ότι θα υπάρξει διεύρυνση της ΕΕ ή ότι η Σερβία θα γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ.

Η Σερβία παραμένει μια πολύ δύσκολη εξίσωση για τη δύση που φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η αύξηση της πίεσης θα μπορούσε να την οδηγήσει πλήρως στην αγκαλιά της Ρωσίας και της Κίνας.

Την επικαιρότητα αυτής της βδομάδας απασχολούν οι εξελίξεις στο Κόσοβο με τίτλους σε εφημερίδες που μάλλον δε λειτουργούν κατευναστικά. "Οι ειδικές δυνάμεις του Κούρτι, ξυλοκόπησαν παιδιά από τη Σερβία". 

Τη βδομάδα που μας πέρασε το Βελιγράδι επισκέφθηκε ο ηγέτης των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, σεΐχης Μοχάμεντ μπιν Ζαγιέντ αλ-Ναχιάν, ο οποίος αμέσως μετά πέταξε στην Αγία Πετρούπολη όπου είχε συνάντηση με το Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν.

Με τη χώρα μας, οι σχέσεις του Βελιγραδίου είναι φιλικά ισσοροπημένες.

Αλβανία

Οι εκλογές του 1992 τερμάτισαν την περίοδο κομμουνιστικής διακυβέρνησης της χώρας. Ακολούθησαν συνεχείς εναλλαγές προέδρων και πρωθυπουργών και περίοδος μακράς αστάθειας. 

Τα παραπάνω σε συνάρτηση με την άθλια κατάσταση της οικονομίας, οδήγησε πολλούς αλβανούς να εγκαταλείψουν τη χώρα. Την περίοδο των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, τουλάχιστον 500 χιλ. αλβανοί πέρασαν τα σύνορα για να προσθέσουν παραπάνω προβλήματα στην οικονομία της χώρας.

Το 2009 η Αλβανία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ (μετά τη Σύνοδο του Βουκουρεστίου) ενώ παράλληλα κατέθεσε και επίσημα αίτηση για εισδοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος Έντι Ράμα που κυβερνά την χώρα από το 2013, έχει υποσχεθεί την είσοδο στην Ε.Ε.

Η Αλβανία που κατοικείται από 80% Μουσουλμάνους και 20% Χριστιανούς κύρια Ορθόδοξους συνεχίζει να μην εμφανίζει καμία πρόοδο σε ζητήματα, όπως η διαφθορά, η εγκληματικότητα, η συμπεριφορά απέναντι στις μειονότητες. Η στενή σύμμαχος της Τουρκίας στα Βαλκάνια, συνεχίζει να αποτελεί κόμβο παράνομων δραστηριοτήτων με τη διακίνηση ναρκωτικών αλλά και λαθραίων ποτών και τσιγάρων,

Η Ελλάδα, ΠΡΟΣΕΞΤΕ !!! στηρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας, αν και οι μεταξύ μας σχέσεις δεν ευνοούν ούτε στο ελάχιστο αυτή τη θέση.

Από τα τελευταία γεγονότα που παρακολουθούμε είναι η κράτηση του εκλεγμένου πλέον Δημάρχου Χειμάρας Φρέντυ Μπελέρη που συνεχίζεται χωρίς να υπάρχει από πλευράς μας σοβαρή αντίδραση. Η Αλβανία παραβιάζει συστηματικά τα δικαιώματα της ελληνικής εθνικής μειονότητας στη Βόρειο Ήπειρο. Φυσικά υπάρχει πάντα ανοικτό, το ζήτημα της διευθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας.

Κατά περιόδους (χρήσιμα) εμφανίζεται και ο Αλβανικός Εθνικισμός και το όραμα περί Μεγάλης Αλβανίας που όσον αφορά τη χώρα μας έχει να κάνει με το ανύπαρκτο ζήτημα των Τσάμηδων και τη διεκδίκηση περιοχών της Ηπείρου (Θεσπρωτία). 

Τον τύπο της χώρας αυτή την εβδομάδα απασχολούν οι αυξημένες τουριστικές ροές από τη Βρετανία, η νίκη της Αλβανίας επί της Μολδαβίας στο ποδόσφαιρο, το σεξουαλικό σκάνδαλο στο Δήμο Κούκες, αλλά και η άρνηση του Αλβανού Αλμπίν Κούρτι (Κόσοβο) να αποδεχθεί τις προτάσεις της ΕΕ για την εφαρμογή της συμφωνίας της Οχρίδας.

Στην πολιτική ατζέντα της εβδομάδας που πέρασε και στις Διεθνείς Σχέσεις της χώρας:

- Η επίσημη επίσκεψη του Ούγγρου Πρωθυπουργού Βίκτορα Όρμπαν (επίσης στενού φίλου της Ερντογανικής Τουρκίας). Είναι η 12η επίσκεψη του Όρμπαν στην Αλβανία τα τελευταία 30 χρόνια. Ο Όρμπαν άσκησε κριτική στον αργό ρυθμό διεύρυνσης της Ε.Ε. - τον χαρακτήρισε "αυτοκτονικό". Στήριξε απόλυτα την προσπάθεια της Αλβανίας για ένταξη η οποία όπως είπε περιμένει 13 χρόνια. Υποσχέθηκε "Ούγγρους επενδυτές στην Αλβανία" 

- Η συμμετοχή του Προέδρου της Αλβανίας Μπαϊράμ Μπεγκάι στο Φόρουμ Διαλόγου των Πρεσπών  που φέτος πραγματοποιείται στη Στρούγκα ... στο κρατίδιο Βόρεια της Μακεδονίας ... Κύριο θέμα η Ευρωπαίκή προοπτική των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων .. Εμείς λόγω εκλογών δεν συμμετείχαμε !!!

- Τέλος οι προσπάθειες του Έντι Ράμα για απελευθέρωση των τριών αστυνομικών του Κοσόβου που κρατούνται από τη Σερβία.

Βόρεια της Μακεδονίας χώρα.

Άλλο ένα κρατίδιο που γεννήθηκε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αποφεύγοντας τη βία της περιόδου αλλά αντιμετωπίζοντας ένα εμφύλιο δέκα χρόνια αργότερα με την εξέγερση των Αλβανών το 2001 που έληξε με παρέμβαση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Δυστυχώς με τη Συμφωνία των Πρεσπών η χώρα μας έδωσε κρατική οντότητα και εθνική υπόσταση στο κρατίδιο. Με την υπογραφή της συμφωνίας επετεύχθη ίσως και ο κύριος στόχος της ύπαρξης του κρατιδίου - η είσοδος στο ΝΑΤΟ αλλά και η ανάπτυξη της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής Πρεσβείας των ΗΠΑ (κέντρο παρακολούθησης λένε οι κακές γλώσσες) σε όλη την Ευρώπη. 

Σήμερα, Πρόεδρος της χώρας είναι ο Στέβο Πενταρκόφσκι που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του 2019 ως υποψήφιος της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης της πΓΔΜ και της Δημοκρατικής Ένωσης για Ενσωμάτωση. Κέρδισε το 51,6% των ψήφων στον δεύτερο γύρο των εκλογών.

Ο Pendarovski νίκησε την εθνικιστή υποψήφιο Gordana Siljanovska-Davkova.

Πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Ντίμιταρ Κοβατσέφσκι. Μετά τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2020 στη Βόρεια Μακεδονία, ο Κοβάτσεφσκι διορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών στη δεύτερη κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ

Ο Ζάεφ ανακοίνωσε την παραίτησή του τόσο από πρωθυπουργός όσο και από αρχηγός κόμματος μετά από ήττα στις τοπικές εκλογές του 2021. Ο Κοβάτσεφσκι κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές τον Δεκέμβριο του 2021 και ορκίστηκε πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 2022.

Στο εσωτερικό του κρατιδίου, πάγιο παραμένει το αίτημα για εκλογές που αναμένεται όμως να προκαλέσουν νέα προβλήματα στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας σε περίπτωση πιθανής νίκης των εθνικιστών του VMRO. 

Στο εξωτερικό στόχος παραμένει η ένταξη στην ΕΕ, άσχετα αν η χώρα δεν πληροί κανένα κριτήριο.

Η διαφθορά και η αδιαφάνεια εξακολουθούν με την κακή κατάσταση της οικονομίας να ταλαιπωρούν τους πολίτες, πολλοί εκ των οποίων έχουν εγκαταλείψει τη χώρα.

Και ανάμεσα σε όλα και ο Εθνικισμός. 

Μόλις χθες 17/6/2023, πραγματοποιήθηκε διαδήλωση μπροστά στην Σκοπιανή βουλή σχετικά με τη χρήση της σημαίας που φέρει τον δεκαεξάκτινο ήλιο της Βεργίνας. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε από την οργάνωση "επανάσταση του ήλιου" για την υποστήριξη σκοπιανού δικηγόρου που δικάζεται γιατί ύψωσε τη σημαία με τον ήλιο της Βεργίνας στην Οχρίδα.

Σύμφωνα με τους συγκεντρωμένους αλλά και απόψεις ακαδημαϊκών και διανοούμενων, "δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει τη χρήση" ενός "ενοποιητικού συμβόλου για όλους τους Μακεδόνες".

Αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν ακόμη στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, "η συγκέντρωση δίνει αποφασιστική απάντηση στα μηνύματα απαγόρευσης, περιορισμού, νομικών και πολιτικών απειλών, καθώς και θεσμικών κυρώσεων σε άτομα και ομάδες για χρήση συμβόλων, σημαιών, στολών, όπλων και πινακίδων που αντιπροσωπεύουν ιστορικά σημάδια του αγώνα της μακεδονικής εθνότητας και έθνους, για ελευθερία, για σεβασμό, για τη δημοκρατία, για τη χώρα, την επικράτεια, τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους, μέσω των οποίων οι Μακεδόνες θα αναγνωρίζονται παντού για τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητά τους , και ταυτόχρονα όπως πάντα ισχυροί φορείς των οικουμενικών αξιών του ανθρώπου ως ατόμου και των ευρύτερων εναπομεινάντων συλλογικοτήτων."

Φυσικά παραμένει το ζήτημα αλλαγής του Συντάγματος ώστε να ικανοποηθεί η Βουλγαρική πλευρά και να άρει τις αντιρρήσεις της για την ένταξη στην ΕΕ. Λες και έχουν ικανοποιηθεί όλα τα άλλα κριτήρια.

Η Ελλάδα στηρίζει την ενταξιακή πορεία του κρατιδίου, προφανώς ικανοποιημένη απ όσα συμβαίνουν. 

Το κρατίδιο - προτεκτοράτο των ΗΠΑ στην περιοχή διατηρεί άριστες σχέσεις με τη "φίλη και σύμμαχο" Τουρκία.

Βουλγαρία

Η Βουλγαρία που είναι μια χώρα με μακρά ιστορία και επιρροές και από τους Βυζαντινούς αλλά και από τους Οθωμανούς, απέκτησε την ανεξαρτησία της τον 19ο αιώνα.

Με την Ελλάδα είχε σχέσεις μόνιμης εχθρότητας και πολεμικών συγκρούσεων μέχρι και το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά το 1974, αν και ανήκε  στο Σοβιετικό μπλόκ ανάπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση φιλίας και συνεργασίας με τη χώρα μας. 

Σήμερα είναι χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Μάλιστα η χώρα μας είναι επιφορτισμένη με την ασφάλεια του Βουλγαρικού εναέριου χώρου. Παρά τα μικροπροβλήματα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα πρότυπο σχέσης στα Βαλκάνια.

Ο Ρούμεν Ράντεφ έγινε ο πέμπτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Βουλγαρίας όταν ορκίστηκε για πενταετή θητεία τον Ιανουάριο του 2017 και παραμένει μέχρι και σήμερα.

Πρώην διοικητής της πολεμικής αεροπορίας, ο κ. Radev είναι σχετικά νεοεισερχόμενος στην πολιτική και κατέβηκε ως ανεξάρτητος υποψήφιος με την υποστήριξη των αντιπολιτευόμενων Σοσιαλιστών.

Η νίκη του στις προεδρικές εκλογές οδήγησε στην παραίτηση του πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσοφ και στις πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές.

Ο κ. Radev έχει δεσμευτεί να διατηρήσει τη θέση της Βουλγαρίας ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, βελτιώνοντας παράλληλα τους ιστορικά σημαντικούς δεσμούς με τη Ρωσία. Όλα αυτά φυσικά μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ουκρανία. 

Στην πολιτική ειδησεογραφία αυτής της βδομάδας κυριαρχούν ζητήματα της εσωτερικής πολιτικής σκηνής. Μόλις πριν λίγες μέρες και μετά από διαδοχικές εκλογές η χώρα απέκτησε κυβέρνηση συνεργασίας από τα δύο πρώτα κόμματα που έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή.

Πρωθυπουργός στην εκ περιτροπής πρωθυπουργία ανέλαβε η Μαρία Γκάμπριελ, του GERB, που νωρίτερα είχε υπηρετήσει ως Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Από τις πρώτες μέρες η νέα κυβέρνηση κάνει διορθώσεις σχετικά με τη μέχρι στιγμής στάση της χώρας ως προς τον πόλεμο στην Ουκρανία. Στις 16/6 στις Βρυξέλλες προσχώρησε και στην Πρωτοβουλία Αποθήκευσης Πυρομαχικών του ΝΑΤΟ. Παράλληλα διαβεβαίωσε για την παροχή υποστήριξης προς την Ουκρανία, αλλάζοντας την τακτική για εξαγωγή σε τρίτες χώρες όσον αφορά πυρομαχικά που παράγονται στο έδαφός της.

Σημείο τριβής με τη γειτονική χώρα Βόρεια της Μακεδονίας, παραμένει η ιστορία και η γλώσσα, καθώς και η συνταγματική μεταρρύθμιση που θα κατοχυρώνει τη Βουλγαρική μειονότητα των Σκοπίων. Η απαγόρευση φιλοβουλγαρικού σωματείου από τα Σκόπια αυτή τη βδομάδα, με τη δικαιολογία (ορθή θα σημειώσω) ότι έφερε το όνομα συνεργάτη των ΝΑΖΙ έφερε νέες εντάσεις. Η Βουλγαρία εξετάσει σοβαρά την επαναφορά του ΒΕΤΟ ως προς την ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ,

Τέλος .. pride parade στη Σόφια αυτή τη βδομάδα με το φιλορωσικό κόμμα "ΒΟΖΡΑΖΝΤΑΝΕ" (Αναγέννηση) να αντιδρά.

Ρουμανία

Η μεγαλύτερη από τις βαλκανικές χώρες, η Ρουμανία έχει δει πολλές αυτοκρατορίες να έρχονται και να φεύγουν από τη ρωμαϊκή και οθωμανική έως την αυστροουγγρική.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η χώρα είχε κομμουνιστικό καθεστώς, αν και η ηγεσία της ακολούθησε μια εξωτερική πολιτική ανεξάρτητη από εκείνη της Σοβιετικής Ένωσης.

Η κληρονομιά του κομμουνιστή ηγέτη Νικολάε Τσαουσέσκου παρέμεινε πολύ μετά την εξέγερση που προκάλεσε την πτώση του την ημέρα των Χριστουγέννων του 1989. 

Η Ρουμανία ήταν μία από τις επτά χώρες που εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ στα τέλη Μαρτίου 2004. Τον Απρίλιο του 2005 το Βουκουρέστι υπέγραψε συνθήκη προσχώρησης στην ΕΕ, ανοίγοντας το δρόμο για την ένταξη της Ρουμανίας στην ένωση τον Ιανουάριο του 2007.

Πρόεδρος της Χώρας ο κεντροδεξιός πρώην Δήμαρχος Σιμπίου  Κλάους Γιοχάνις που προκάλεσε ήττα-σοκ στον πρωθυπουργό Βίκτορ Πόντα στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών τον Νοέμβριο του 2014. Επανεξελέγη τον Νοέμβριο του 2019.

Και στις εκλογές του 2019 ο Πόντα προηγείτο στις δημοσκοπήσεις και είχε νικήσει τον Γιοχάνις, στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Αλλά ο Iohannis, ο οποίος έκανε εκστρατεία με μια πλατφόρμα κατά της διαφθοράς, κέρδισε μια αποφασιστική νίκη με ρεκόρ συμμετοχής και επανεξελέγη το 2019.

Το κοινοβούλιο της Ρουμανίας έδωσε στις 15/6 ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση που προήλθε από συμφωνημένη εναλλαγή στον κυβερνητικό συνασπισμό. 

Νέος Πρωθυπουργός ο ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών Μαρσέλ Τσιολάκου ενώ νέα ΥΠΕΞ η πρώην μόνιμη αντιπρόσωπος της χώρας στην Ε.Ε. κα Λουμινίτα Οντομπέσκου.

Η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας και ειδικότερα το χρέος που αγγίζει πλέον τα 150 δις, πάνω από μισό του ΑΕΠ της χώρας ενώ είναι 3 φορές μεγαλύτερο από τα συναλλαγματικά αποθέματα που είναι 52 δισ.  

Σπάνια η Ρουμανία απασχολεί τη διεθνή ειδησεογραφία. Αυτή τη βδομάδα με την αίτησή της προς το ρωσικό ΥΠΕΞ για τη μείωση τόσο του διπλωματικού όσο και του τεχνικού προσωπικού της κατά 40 άτομα, δίνοντας στη ρωσική πλευρά 30 ημέρες για την υλοποίηση.

Με τη χώρα μας, δεν υπάρχουν σημεία τριβής.

Αφήνουμε την Τουρκία η οποία θα αποτελέσει το αντικείμενο μιας πιο αναλυτικής εξέτασης την επόμενη Κυριακή.

Συμπερασματικά. Η άποψή μου είναι ότι, η διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση στη γειτονιά μας, επιβάλλουν την διαρκή παρακολούθηση των εξελίξεων αλλά και την ύπαρξη μιας διαφορετικής στρατηγικής προσέγγισης. Η διαρκής παρέμβαση μεγάλων δυνάμεων σε συνάρτηση με το μείγμα των Βαλκανικών εθνικισμών, μπορεί να γεννήσει και πάλι στρατιωτικές αντιπαραθέσεις και ανακατατάξεις.  Η εύθραυστη ησυχία μπορεί να μετατραπεί αργά ή γρήγορα σε μια αντιπαράθεση με απρόβλεπτες συνέπειες. Τα καθορισμένα με μη βιώσιμες συμφωνίες σύνορα μη βιώσιμων χωρών της περιοχής αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσουν και πάλι προβλήματα και εμείς θα πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα.  

Ελπίζω να απολαύσετε την ανάγνωση.