Τελικά όλοι ήταν υπέρ της ειρήνης

 Του Θράσου Ευτυχίδη

 Παρακολούθησα χθες το βράδυ, όπως και εκατομμύρια άλλοι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, τη συνάντηση του Προέδρου Τραμπ με τον Πρόεδρο Ζελένσκι, τους Ευρωπαίους ηγέτες και τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες στον Λευκό Οίκο / AP (Alex Brandon)

Τελικά απ’ ότι φάνηκε και δεν το ‘χαμε καταλάβει οι αφελείς φαίνεται ότι όλοι είναι υπέρ της ειρήνης, συμπεριλαμβανομένου και του Προέδρου της Ρωσίας Πούτιν που η σκιά του πλανιόταν ως φάντασμα στις αίθουσες του Λευκού Οίκου και το Οβάλ Γραφείο. Άλλωστε χρειάσθηκε να διακοπεί η συζήτηση μεταξύ των «ηγετών» για περίπου 40 λεπτά για να υπάρξει συνομιλία μεταξύ των Προέδρων Τραμπ και Πούτιν.

Αν λοιπόν είναι έτσι γιατί συνεχίζεται ο πόλεμος και για ποια ειρήνη μιλάμε; Γιατί και εδώ οι διαφορές είναι θεμελιώδεις. Και πραγματικά είναι δύσκολο να προβλέψεις την εξέλιξη μια που στην ουσία έχουμε μια πολυπαραγοντική εξίσωση με άγνωστο Χ την πολυπόθητη ειρήνη.

Έχουμε λοιπόν την Ειρήνη της Ρωσίας που θέλει τα εδάφη του Ντονμπάς στο σύνολό τους και δεν είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε παραχωρήσεις εδαφών που έχει καταλάβει. Που δεν επιθυμεί εγγυήσεις ασφαλείας που θα συμπεριλαμβάνουν ανάπτυξη στρατευμάτων από εχθρικές χώρες (ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση). Που δεν επιθυμεί να συνομιλήσει με τον Πρόεδρο Ζελένσκι που θεωρεί απονομιμοποιημένο.

Την Ειρήνη της Ευρώπης – όχι όλης αλλά αυτής που συμμετείχε χθες στη συνάντηση υποκλινόμενη στο μεγαλείο και τη μεγαλοφυία του διαπραγματευτή της Ειρήνης Τραμπ. Που είναι έτοιμη να προσφέρει 100 δις για την αγορά όπλων από τις ΗΠΑ για την Ουκρανία και εκφράζει την ετοιμότητα να αναπτύξει δυνάμεις στο έδαφος της πολύπαθης Ουκρανίας. Της Ευρώπης που δε θα ήθελα να αναπτύξω πλήρως τα αισθήματα των πολιτών της για την υπερήφανα γλοιώδη στάση της απέναντι στον Τραμπ.

Την Ειρήνη των ΗΠΑ που το αντιμετωπίζει απλά επιχειρηματικά. Ένα ακόμη deal για τον Τραμπ που εμφανίζει τον εαυτό του ως διαμεσολαβητή, ενδιάμεσο σε έναν πόλεμο που ξεκίνησε η χώρα του. Όχι αυτός αλλά ο προβληματικός Μπάϊντεν (λες και είναι άλλο κράτος), που ανυπομονεί να ξεκλειδώσει συμφωνίες κάποιων δις με Ουκρανία και Ρωσία, αλλά συνεχίζει με ευχαρίστηση να πουλάει όπλα και ενέργεια. Που φυσικά φιλοδοξεί να προσθέσει ένα Βραβείο Νόμπελ δείγμα αμετροέπειας και απόλυτης υποταγής του λεγόμενου και «πολιτισμένου» κόσμου.

Την Ειρήνη του έρμου του Ζελένσκι (όχι της Ουκρανίας) που αντιλαμβάνεται πλέον ότι οι Ευρωπαίοι «σύμμαχοι» πηδάν από το καράβι που βυθίζεται με εντυπωσιακές μεταστροφές (κωλοτούμπες σε απλά ελληνικά) σε μια προσπάθεια να περισώσουν ότι μπορούν όχι από την αξιοπρέπεια, αλλά από τα συμφέροντα τους και την επένδυση στον πόλεμο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του Ζελένσκι αυτή τη στιγμή δεχόμενος την πίεση των φιλειρηνιστών απ’ όλες τις πλευρές.

Τέλος υπάρχει και η Ειρήνη για την Ουκρανία και τον Ουκρανικό Λαό, αλλά αυτή η ειρήνη ελάχιστα απασχόλησε τις τελευταίες συναντήσεις. Βλέπεται ακόμη και στην Ελλάδα, μια χώρα που έχει περάσει απίστευτες περιπέτειες και έχει μια ανοιχτή πληγή στην Κύπρο, όσοι μιλούν για Δίκαιη Ειρήνη και Διεθνές Δίκαιο έχουν ενοχοποιηθεί.

Και τέλος για να μιλήσουμε για τα πρακτικά. Η ειρήνη, έστω αυτή που προεξοφλούν οι αγορές δεν είναι κοντά. Θα πρέπει να ενοποιηθούν και να μορφοποιηθούν όλα τα παραπάνω αναφερόμενα θέλω. Στις επόμενες εβδομάδες θα δούμε αναβαθμισμένες επαφές μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Πιθανότατα σε επίπεδο ΥΠΕΞ, Λαβρόφ και Σιμπίχα. Αργότερα, όταν και αν, μια τριμερή Τραμπ, Πούτιν, και Προέδρου της Ουκρανίας – δε γράφω Ζελένσκι γιατί κανείς δεν ξέρει. Το διάστημα που θα ακολουθήσει θα προετοιμαστούν ανάλογα και τα ακροατήρια των και ηγετών λεγόμενων ώστε να χωνέψουν την ειρήνη που θα τους σερβίρουν.

Στο μεταξύ ο πόλεμος συνεχίζεται. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, παιδιά αδελφικών λαών χάνουν τη ζωή τους εν μέσω και για deals δισεκατομμυρίων. Η κυριότερη απώλεια παραμένει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αλλά αυτή δεν αποτελεί θέμα συζήτησης.