Του Θράσου Ευτυχίδη
50 Χρόνια συμπληρώνονται αύριο από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και την κατοχή Κυπριακού εδάφους και στα πλαίσια αυτά ο Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά και οι Πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης και του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης θα βρεθούν αύριο στο νησί για τις εκδηλώσεις της θλιβερής επετείου.
Στην απέναντι πλευρά θα βρεθεί ο Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και πλειάδα Τούρκων επισήμων για να παρευρεθούν στις πανηγυρικές εκδηλώσεις του ψευδοκράτους. Πανηγυρικές εκδηλώσεις στις οποίες θα συμμετάσχει ο στόλος της Τουρκίας με το Anadolou και άλλα 50 πλοία !!!, αλλά και η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία.
Το μήνυμα είναι σαφές και το κοντράστ της εικόνας πραγματικά καταλυτικό. Πρακτικά ο Έλληνας Πρωθυπουργός και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό θα τεθεί σε διήμερο ναυτικό και αεροπορικό αποκλεισμό από τις τουρκικές δυνάμεις.
Την ίδια ώρα φαίνεται να έχουν ξεκινήσει και πάλι οι διεργασίες μέσω του ΓΓ του ΟΗΕ κ. Γκουτιέρες για την εξεύρεση "μόνιμης και βιώσιμης λύσης" για το Κυπριακό. Λύσης που θα κινείται στο γενικό πλαίσιο που είχε τεθεί και στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας το 2017.
Ουσιαστικά το σχέδιο Ανάν που απορρίθφηκε από τον Κυπριακό Λαό το 2014 επανέρχεται πιο καλοφτιαγμένο, πιο ελκυστικό, πιο ευκολοχώνευτο, Αναπόφευκτα δημιουργούνται μια σειρά ερωτήματα που αν και η απάντηση είναι προφανής, εντούτοις καλό είναι να επαναλαμβάνονται για να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και που πηγαίνουμε:
1. Υπάρχει ειλικρινά έστω και ένας, ένας πολιτικός ή πολίτης της Ελλάδας ή της Κύπρου που να πιστεύει σε δίκαιη λύση;
2. Υπάρχει πραγματικά κάποιος που να πιστεύει ότι 50 χρόνια μετά θα μπορούσαν μέσα από μια διαπραγμάτευση να υπάρξουν πρακτικά οφέλη που θα μπορούσαν δυνητικά να οδηγήσουν σε επανένωση - ενσωμάτωση των τουρκοκυπρίων σε μια ενιαία Κυπριακή κοινωνία, σε ένα ενιαίο κράτος;
Δεν χρειάζεται να απαντήσει κάποιος. Η στάση της Τουρκίας, δεν επιτρέπει παρερμηνείες. Και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ την Τουρκία για ότι κάνει. Έχω μάθει να ερμηνεύω τη στάση κάποιων σε κάποια ζητήματα τοποθετώντας τον εαυτό μου στη θέση τους. Η Τουρκία λοιπόν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει εξυπηρετώντας τα δικά της εθνικά συμφέροντα, σε μια σταθερή πορεία από το 1974 και μετά. Δεν άλλαξε και δεν προτίθεται να αλλάξει. Πολύ δε περισσότερο με τις σημερινές συνθήκες και την ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου.
Η στάση της ήταν και παραμένει σταθερή και οι ενέργειές της απόλυτα προβλέψιμες, αιφνιδιάζουν μόνο τους παρουσιαστές στα ΜΜΕ γιατί απλά η αύξηση της έντασης ή οι αύξηση των προκλήσεων πουλάει. Αδυνατώ να πιστέψω ότι με τις κινήσεις της η Τουρκία αιφνιδιάζει κάποιων από το πολιτικό προσωπικό είτε της Ελλάδας, είτε της Κύπρου. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μάλλον θα πρέπει να μετακομίσουμε σε άλλη χώρα.
Επομένως το κυρίαρχο ζήτημα που μπαίνει είναι η δική μας στάση, η αντίδραση των δικών μας πολιτικών ελίτ. Γιατί δεν υπάρχει μια σαφής γραμμή; Γιατί μπαίνουμε κάθε φορά σε μια ατέρμονη και αναποτελεσματική διαπραγμάτευση; Γιατί επιτρέπουμε στην Τουρκία να έχει μονίμως οφέλη από τέτοιες διαδικασίες; Πως αξιοποιούμε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας κλπ κλπ;. Γιατί στο βωμό της όποιας διευθέτησης, είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα; Γιατί επιτρέψαμε το σπάσιμο του αποκλεισμού και το de facto πρακτικό άνοιγμα του "αποκλεισμένου" ψευδοκράτους; Γιατί δεν έχουμε εναντιωθεί στο άνοιγμα γραφείων - αντιπροσωπειών και προξενικών τμήματων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ, της Ρωσίας; Πως όντας χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιτρέπουμε τις αγοροπωλησίες περιουσιών, τις εμπορικές δραστηριότητες, τον τουρισμό μεταξύ Ε.Ε. και ψευδοκράτους; Τι έχουμε πρακτικά και ουσιαστικά κερδίσει από το άνοιγμα διελεύσεων από και προς τα κατεχόμενα; Γιατί δεν επιβάλλουμε το κλείσιμο του αεροδρομίου και των λιμένων του ψευδοκράτους; Απλές ερωτήσεις που όμως θα παραμείνουν αναπάντητες και άπειρες οι δικαιολογίες.
Π.χ. θα πει κάποιος από τους ιθύνοντες για το αεροδρόμιο, ότι ουσιαστικά δέχεται πτήσεις από και προς την Τουρκία μόνο, ότι δεν αναγνωρίζεται από τους διεθνείς αεροπορικούς οργανισμούς. Ναι, δεν μπορούμε να επιβάλλουμε το κλείσιμο των πτήσεων από την Τουρκία. Μπορούμε όμως να απαγορέψουμε την πώληση τουριστικών πακέτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να απαγορέψουμε τις αγοροπωλησίες κατεχόμενων περιουσιών. Δεν το κάνουμε.
Το Κυπριακό όλα αυτά τα χρόνια αντιμετωπίζετε σαν μια καυτή πατάτα. Το ξεχνάμε για να μη χαλάσουμε τη σούπα της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, Το θυμόμαστε όταν έρχεται μια νέα πρόταση προς διαπραγμάτευση. Είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε για το οτιδήποτε αρκεί να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι επιτέλους το λύσαμε.
Προσωπικά μου προκάλεσε εντύπωση η επιδερμική έστω αναφορά του Πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κυπριακό μετά από πέντε τουλάχιστον χρόνια αφωνίας. Με το άκουσμά της, έγινε αντιληπτό ότι πάλι κάτι βρίσκεται στα σκαριά. Άλλη μια λύση, άλλη μια ήττα.
Υπάρχει λύση;
Η θέση μου είναι γνωστή επάνω σ αυτό. Η μοναδική μόνιμη βιώσιμη λύση είναι η απελευθέρωση των κατεχόμενων και η ενοποίηση - ενσωμάτωση των τουρκοκυπρίων στο Κυπριακό Κράτος. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος.
ΔΗΛΑΔΗ:
- Πλήρης αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων
- Επιστροφή των προσφύγων σε συνθήκες ασφάλειας
- Επαναπατρισμός των εποίκων
- Κατάργηση των εγγυητικών δικαιωμάτων
- Ένα κράτος, μία υπηκοότητα
Η συνήθης ερώτηση που δέχομαι όταν εκφράζω μια τέτοια θέση είναι αν πιστεύω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί χωρίς πόλεμο. Και εδώ ακριβώς μπαίνει το ζήτημα της στρατηγικής για την επιτυχία του στόχου. Η αξιοποίηση των ευκαιριών που παρουσιάζονται στο Διεθνές περιβάλλον.
Και εδώ θα μου επιτρέψετε να δώσω δύο χτυπητά παραδείγματα αντίδρασης της Διεθνούς Κοινότητας σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Το πρώτο παλιό. Στις 2 Αυγούστου του 1990, το Ιράκ εισέβαλε στο Κουβέιτ. Σχεδόν αμέσως σχηματίσθηκε μια συμμαχία 35 κρατών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και την αιγίδα του ΟΗΕ που απελευθέρωσε το Κουβέιτ στις 27 Φεβρουαρίου του 1991.
Το δεύτερο είναι η Ουκρανία σήμερα. Η αντίδραση της Δύσης απέναντι στη ρωσική εισβολή με την αποστολή εξοπλισμού και τη στήριξη σε κάθε επίπεδο. Στήριξη στην οποία συμμετέχει, αν όχι πρωτοστατεί η χώρα μας. Περίπτωση παράνομης εισβολής και κατοχής με χρήση ίδιων δικαιολογιών από τον επιτιθέμενο - Ρωσία, όπως αυτών της Τουρκίας το 1974. Και όμως τόσο η Ελληνική, όσο και η Κυπριακή ηγεσία αρνούνται να συσχετίσουν σε Διεθνές επίπεδο τις δύο όμοιες καταστάσεις παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου.
Υπάρχουν εργαλεία στη Διεθνή πολιτική που θα επιβάλλουν την τήρηση των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου στην Τουρκία. Η απάντηση είναι σαφέστατα ΝΑΙ. Εργαλεία όπως κυρώσεις οικονομικές και άλλες, Αμυντικές, με τον εξοπλισμό της Κύπρου με σύγχρονα οπλικά συστήματα που θα διασφαλίσουν την ασφάλεια των Κυπρίων Πολιτών. Κίνητρα για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου.
Πρακτικά αυτό που επιμένω να λέω είναι ότι δεν αρκεί να σέβεσαι το Διεθνές Δίκαιο, αλλά θα πρέπει και να το ασκείς. Θα πρέπει να καταδείξεις την προσήλωση στον στόχο και να ζητήσεις την αντίδραση. Θα πρέπει να χτίσεις συμμαχίες όχι στη βάση των συμφερόντων των "συμμάχων", αλλά στη βάση και των δικών σου εθνικών συμφερόντων.
Όσο εμφανιζόμαστε δεχτικοί και υποχωρητικοί σε σχέδια που απέχουν από το στόχο. Όσο δεχόμαστε να συζητάμε για Διζωνικές Δικοινοτικές Ομοσπονδίες θα συνεχίσουμε να υποθηκεύουμε την εθνική υπόθεση.
Χτυπάω το καμπανάκι του κινδύνου. Οδηγούμαστε και μαθηματικά στην οριστική απώλεια της Κύπρου.
Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι δεν είναι στραβός ο γυαλός. Εμείς στραβά αρμενίζουμε.
